Persowie
Ambitny pomysł przypomnienia jednego z najdawniejszych dramatów Ajschylosa "Persów" zrealizował Teatr Polski w Bielsku-Białej. Publiczność warszawska, wśród której widzieliśmy sporo młodzieży, przyjęła spektakl bardzo dobrze, o czym świadczyły gorące oklaski na obydwu przedstawieniach. Zachowując archaiczną formę sztuki nie występując przeciw Ajschylosowi, doszukał się w niej reżyser Józef Para wartości artystycznych i treściowych, aktualnych współcześnie. Duże uznanie więc dla precyzji i konsekwencji reżyserskiej, a szczególnie dla scen przy grobowcu Dariusza, którego ducha grał Para. W scenie tej: racje zrozpaczonego klęską chóru i załamanej losem syna Królowej Matki (Małgorzata Kozłowska) zderzyły się z perspektywą historiozoficznego spojrzenia na decyzje ludzi, którą reprezentował Duch Dariusza.
Reżyser Józef Para przyjął "Persów" z całym obciążeniem konwencji tej sztuki, a więc ze statyką chóru, który organizuje raczej ruch sceniczny niż akcję, z patosem gestu, z brakiem nowoczesnego dialogu. Przez te konieczności przebijają jednak partie aktorskie bardziej ku współczesności teatralnej zwrócone jak rola Małgorzaty Kozłowskiej we wspomnianej już scenie z Dariuszem.
Walor przedstawienia polegał również na przypomnieniu, że "Persowie" byli sztuką polityczną, i że napisał ją Ajschylos zarówno dla przypomnienia o wielkim zwycięstwie Aten, powodowany dumą narodową, jak i dla przestrogi, by nie rozpoczynały wojny najeźdźczej.
Realizatorzy przedstawienia wykazali wielką troskę o jedność wszystkich jego elementów. Silnie choć czasem hałaśliwie brzmiała muzyka prologu, dobrze jednak w scenach dalszych towarzysząc recytacjom chóru. Bardzo starannie opracowano scenariusz operowania światłami. Jednoczyła akcję scenografia wg pomysłu Józefa Pary, dzięki kostiumom Marii Adamskiej i dekoracjom opracowanym przez Władysława Szymańskiego.
