Ożenek
Irena Kwiatkowska jako Swatka, Wiesław Michnikowski - Podkolesin, Czesław Wołłejko - Koczkariow, Jerzy Turek - służący, Kazimierz Brusikiewicz, Jan Kobuszewski i Wojciech Pokora - zalotnicy oraz młodziutka Anna Seniuk w roli obiektu ich westchnień - Agafii. Taką obsadę do komedii Mikołaja Gogola w 1976 r. udało się zebrać Ewie Bonackiej. Pozwoliło jej to nakręcić jedną z pereł Teatru TV. Mimo upływu lat przedstawienie ogląda się wciąż z niesłabnącym zainteresowaniem. Widz smakuje wycyzelowaną do szczegółu grę aktorów oddającą smutną prawdę o ludziach, którym życie nie szczędziło zniewag, przez co desperacko dążą do odmiany losu. Poza, oczywiście, głównym bohaterem Podkolesinem, który rozpaczliwie pragnie utrzymać dotychczasowe status quo. Widowisko Bonackiej ogląda się z nostalgią za tym rodzajem komfortu, którego próżno szukać w dzisiejszych przeniesieniach Gogola. Wszystko jest tu bowiem na swoim miejscu, łącznie z niemal statyczną kamerą, co nie tylko lepiej pozwala oddać niespieszny rytm życia czasów Gogola, ale też pustkę samotniczego życia bohaterów. Poza tym znacznie bardziej uruchamia wyobraźnię widza od - właściwszych filmowi - nieustannych galopad szybko montowanych obrazów i innych technicznych tricków, skutecznie odwracających uwagę od aktorskiej gry.
