O tym, jak trudno stać się dzieckiem, nawet w teatrze
"Ścianananaświat" w reż. Ewy Ignaczak w Teatrze Stajnia Pegaza w Sopocie. Pisze Jarosław Zalesiński w Polsce Dzienniku Bałtyckim.
W Roku Janusza Korczaka sięgniecie przez Sopocką Scenę Off de BICZ po sztukę "Ścianananaświat" Serge'a Kribusa ma swój sens. W swoim teatralnym monologu Kribus podjął się próby opisania od środka świata przeżyć dziecka. Sęk w tym, że to próba połowicznie spełniona, co trzeba też, niestety, powiedzieć o jej sopockiej inscenizacji, wyreżyserowanej przez Ewę Ignaczak i odegranej przez Wojciecha Jaworskiego.
Bohaterem monologu jest lekko zwichrowany młody człowiek, Maurycy, który wraca do doświadczeń swojego dzieciństwa. Choć to monolog, bohaterów mamy zatem niejako dwóch - tego, który wspomina, i tego, który staje się na powrót dzieckiem, małym Momo, przeżywającym na nowo obcość świata dzieci i świata dorosłych, oddzielonych jak ścianą.
Ewa Ignaczak starała się te dwa wcielenia bohatera pokazywać inaczej, każąc np. Maurycemu wypowiadać swoje monologi do mikrofonu, ale raz że nie jest to konsekwentne, a dwa - tekst sztuki napisany jest tak, że młodzieńcza i dziecięca perspektywa zostały w nim wymieszane jak jakiś mleczny koktajl. Ani to zatem opowieść nadświadomego dziecka, ani wspomnienie dzieciństwa, tylko jedno i drugie zarazem.
Trudno się też oprzeć wrażeniu, że odtwarzane tu dzieciństwo, z indiańskimi bohaterami i małą Paulinką, z którą chciałoby się zakosztować pierwszych erotycznych przygód, to infantylne stereotypy dorosłych na temat dzieciństwa, a nie dzieciństwo, pokazywane od środka.
Jest w tym przedstawieniu jedna świetna scena, w której Momo zaczyna bawić się lalkami - i nagle widzimy na scenie małego, nadwrażliwego, trochę jąkającego się chłopca. Ale poza tą jedną sceną Wojciech Jaworski gra nie bardzo wiadomo kogo. Udanych scen jest tu zresztą więcej, ale całość nie daje poczucia, że weszliśmy oto w świat dziecięcych przeżyć. To wciąż tylko to, co dorośli myślą o dzieciach. Nawet jeśli biorą ich stronę.
