Owacja dla "Zygfryda"
"Zygfryd" w reż. Hansa-Petera Lehmanna w Operze Dolnośląskiej we Wrocławiu. Recenzja Artura Bieleckiego w Gazecie Wyborczej-Wrocław.
Długotrwałą owacją zakończyła się sobotnia [18 czerwca] premiera "Zygfryda" Richarda Wagnera w Hali Ludowej, będąca kolejnym ogniwem zamierzonej przez Operę Dolnośląską inscenizacji monumentalnej tetralogii "Pierścień Nibelunga"
Publiczność dopisała. W gwarze polskich i niemieckich rozmów czuło się atmosferę wydarzenia, widzowie uważnie oglądali ponadpięciogodzinny spektakl. W przerwach były przechadzki w kuluarach i na świeżym powietrzu, a z głośnika przed Halą Ludową sączył się, niczym kontrapunkt do Wagnera, przebój "Do zakochania jeden krok". Coś z nastroju operowych igrzysk, które wrocławianie i turyści dawno już polubili.
"Pierścień" Wagnera czytać można bardzo różnie. Jak pradawną baśń, jak uniwersalny mit w germańskim kostiumie, można w nim dostrzegać interpretację psychoanalityczną z szeregiem symbolicznych postaci i wątków. Reżyserujący całość Hans-Peter Lehmann patrzy na tetralogię jak na uniwersalny i symboliczny fresk o człowieku w świecie rządzonym przez bogów. W przedstawieniu aktywnie poprowadził śpiewaków, uniknął niebezpiecznej statyczności scenicznej kryjącej się w partyturze.
Wspaniale te intencje odczytał Uwe Eikötter z Niemiec, kreujący postać karła Mimego: postać dynamiczną, wyrazistą aktorsko i wokalnie, w pełni ludzką, małą i groźną zarazem. Mniej od niego sugestywny aktorsko, ale równie przekonujący wokalnie był Zygfryd w ujęciu Rosjanina Leonida Zakhozhaeva. Międzynarodowe grono bohaterów uzupełniał autorytatywnie polski śpiewak Bogusław Szynalski w roli Wędrowca-Wotana.
Mimo ograniczeń, jakie narzuca konieczność dodatkowego nagłaśniania w tak dużej jak Hala Ludowa przestrzeni, w "Zygfrydzie" ogólny poziom muzyczny był wyrównany i wysoki. Z przyjemnością słuchało się kreacji wszystkich solistów, a orkiestra pod kierunkiem Ewy Michnik przekonująco włączyła się w budowanie narracji i napięcia dramatycznego. Warto się wybrać.
