Artykuły

Tematem są wspominki trzech sta­rzejących się kobiet, spotykających się co czwartek na herbatce i rozpamiętujących życie. Niby treść błaha, lecz ujęta z dobrą znajomoś­cią psychologii oraz praw scenicz­nego dialogu. Toteż może sztuka li­czyć na powodzenie pod warun­kiem, że będzie bardzo dobrze za­grana. Na szczęście w Teatrze Po­wszechnym całe trio gra koncerto­wo.

Anna Seniuk w roli Soni wciela uosobienie macierzyńskości tak mocnej, iż jest jasne, że staje się to przyczyną wykolejania się dwudzie­stopięcioletniego syna, któremu mat­ka na wszystko pozwala łącznie z całkowitym oskubywaniem jej z pieniędzy. Seniuk gra postać bardzo witalną, jednocześnie komiczną, a budzącą współczucie widzów. Jest to znakomita kreacja, rozbudowująca skromny materiał tekstowy. Co się zaś tyczy samego utworu, to należy uznać taką umiejętność pisarska au­torki, żeby ten synalek, choć nie­obecny na scenie, stał się pozasce­niczną osobą działającą.

GRANA przez Mirosławę Dubrawską Helena jest kontrasto­wym zaprzeczeniem Soni - osobą opanowaną, egoistyczną i wi­dzącą rzeczy jasno Dubrawska z właściwym umiarem i elegancją wciela taką osobę. I znowu autor­ka wykazuje umiejętność wywoła­nia w wyobraźni widzów drugiej postaci pozascenicznej -zmarłego brata Heleny.

Zaś wdowę po tym bracie gra Elżbieta Kępińska w roli Marii - kobiety jak najnormalniejszej, ani tak witalnej tak Sonia, ani tak wy­gaszonej jak Helena. Maria ma na­tomiast w swoim życiorysie praw­dziwą tragedię - śmierć męża a prawdziwe ciężary - wychowanie dwojga dzieci.

Rozmowy, reminiscencje, wyzna­nia, wspominki, przygadywanie so­bie wypominania sobie, konflikty i pojednania we wspomnieniach i ak­tualne dalą okazję do efektownej gry, w której trzy artystki nas nie zawiodły.