Zwycięstwo "Sułkowskiego" w TV
Po "Klątwie" Stanisława Wyspiańskiego - "Sułkowski" Żeromskiego. A więc wreszcie powrót do wielkiej klasyki narodowej w teatrze najbardziej popularnym, czyli w Teatrze Telewizji. I to powrót w pięknym kształcie i ze świetnie wyprowadzoną myślą.
Tadeusz Junak, reżyser "Sulłkowskiego",już w pierwszej scenie kazał swemu młodemu bohaterowi zetknąć się w potyczce słownej z możnymi świata, przeciwko którym on - polski oficer we francuskich barwach - walczy u boku Bonapartego, by nieść światu wolność i równość. Światu - ale zawsze z myślą o Polsce. Śledzimy splot intryg, pokus i szantaży, którymi przeciwnicy rewolucji starają się pozyskać Sułkowskiego dla siebie. Najpierw - chcąc osłabić Bonapartego, potem - by go zniszczyć. Ale równie starannie pokazuje reżyser reakcje naszego bohatera narodowego na te intrygi. I wtedy, kiedy go po prostu oburza to "kupowanie", i wtedy - kiedy przeżywając już poważne wątpliwości co do prawdziwych zamiarów przyszłego Napoleona,wie jedno: że on sam do końca musi pozostać wierny sprawie, której służy, oraz - samemu sobie, a więc właściwie pojętemu honorowi polskiego żołnierza.
Piękny, mądry, wzruszający spektakl. Nie tylko przypomniał nam rzadko grywany dramat, ale głęboko ujął w nim problem zawsze aktualny i ponadczasowy - potrzebę wewnętrznej prawości i wierności dla głoszonych prawd. Nawet, jeśli ta wierność ideałom przynieść może osobistą klęskę. Chwaląc pracę reżysera, chwalić trzeba wszystkich aktorów, z bogatą rolą Marka Kondrata - Sułkowskiego na czele. Imponujący sukces młodego aktora, tak pięknie rozgrywającego poszczególne sceny z mistrzami tej miary co Zapasiewicz, Voit czy Mrożewski. A więc jednak można tchnąć życie w tzw. szkolną lekturę i odnieść tym niewątpliwy sukces artystyczny.
