Artykuły

Jan Peszek i Cezary Tomaszew­ski wymyślili "Hamleta" Szekspira, w którym występują cztery Ofelie, tyleż Gertrud i dwóch Hamletów, do tego ubranych w obcisłe, jaskrawe kombinezony. Pomysł szalony, ale w Bytomiu się sprawdził.

W role Szekspirowskich bohaterów wcielili się studenci IV roku Teatru Tańca Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Bytomiu. "Hamlet" był ich pracą dyplomową. Raczej dystansującą się od powagi zawartej w dra­macie. Twórcy spektaklu udowodni­li, że z "Hamleta" można wyciągnąć treści, których nikt przed nimi tak wyraźnie nie akcentował. Fizjologia postaci, gry językowe niemal rodem z kabaretu lub gwary uczniowskiej, nawiązanie dialogu z publicznością to tylko niektóre z zaskoczeń, jakie przyniosła bytomska inscenizacja. W ten sposób Tomaszewski (koncepcja i realizacja spektaklu) i Peszek (opieka artystyczna) w doskonały sposób uwspółcześnili Szekspira.

Wielość formuł, jakimi się posłu­żyli, nie uczyniła spektaklu chaotycznym. W dużym stopniu to także zasłu­ga młodych aktorów. Widać, ile trudu włożyli w pracę nad tekstem, właści­wą artykulację partii mówionych (choć nie u wszystkich) i mimikę. Scena za­mykająca ich "Hamleta" była bodaj najlepszą sceną zbiorową. I nie cho­dzi tu o wartość artystyczną tego pa­radoksalnego fragmentu, lecz o war­sztat ruchowy. Takiej synchronizacji nie powstydziłby się żaden zawodowy teatr tańca.

Z młodych talentów trzeba wymie­nić Mikołaja Karczewskiego i Karola Miękinę. Karczewski złamał osławio­ne "być albo nie być", nadając temu monologowi oryginalną, groteskową formę. Obaj aktorzy znakomicie ra­dzą sobie z partiami mówionymi, ale równie dobrze opanowany mają ruch sceniczny. Wielką pasję, radość z by­cia na scenie i występowania przed pu­blicznością widać było też w grze Ma­gdaleny Bartczak. I choć rola Ofelii/Gertrudy nie była do końca jej rolą, to w tej młodej tancerce tkwi niekwe­stionowany potencjał.