Nie każdemu do śmiechu
Można się zżymać na "Śmiechowisko". Nie każdemu może być do śmiechu, ale podoba się wszystkim. Dowody - na wczorajszych spektaklach warszawskiego Teatru Komedia. Do ukłonów zespół wychodził w radosnych podrygach wielokrotnie, a sala nie przerzedziła się po pierwszej części, jak to bywało na innych festiwalowych spektaklach. Widowisko to jest dla masowej publiczności, która przychodzi do świątyni sztuki rozerwać się. I dobierając się do piórek (fordanserek) "Komedii" trzeba o tym, niestety, pamiętać, bo publiczność da po łapach.
Widowisko jest takie jak jego tytuł: lekkie w formie, łatwe w treści i przyjemne w odbiorze. A robi się to tak. Do cylindra pana Janeczka wrzuca się trochę wierszy z kanonu literatury polskiej (może być Mickiewicz czy Bogusławski), trochę tekstów już klasyków kabaretu - Gałczyńskiego, Osieckiej, Jareckiego, trochę dowcipów o zarzynaniu dowcipów i sporo scen z życia żywcem wziętych. Zaprawia się całość muzyką i fikającymi nogami, potrząsa tak długo, aż wyleci kabarecik o perypetiach dyrektora teatru z niesforną załogą. O niemożności zrobienia teatru, bo niealuzyjne jawi się dyrektorowi jako aluzyjne, a aluzyjne jako głupie. To co w życiu denerwuje, oglądane na scenie wywołuje salwy śmiechu na widowni. Gdy załoga teatru komisyjnie dzieli sprawiedliwie świnie i zastanawia się, czy losowanie nie będzie sprawiedliwsze (bo komisja, jak wiadomo, jest stronnicza, a świnia oprócz szynki ma także ryja) - wkracza dyrektor i... wiadomo. Skecz po skeczu, bez głębszych znaczeń.
Po co ludzie chodzą do teatru? Dyrektor Rewiński odpowiada wprost - żeby się dowiedzieć, co u nich słychać. No właśnie, i to jest cała tajemnica "Śmiechowiska", w którym rzeczywistość "Skrzeczy", ale jak w "Podwieczorku przy mikrofonie".
"Śmiechowisko" jest synkiem telewizyjnego "Kabareciku". I tu i tam ten sam finał, te same gagi, piosenki i wykonawcy, ale nie wszyscy. A jednak dziecko to nieco kalekie, nad którym unosi się śmiech nieobecnego pana Janeczka.
