Artykuły

"DNA" Teatru Strefa Ciszy, "Calligraphy" Nai-Ni Chen Dance Company, "Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną" Piwnicy przy Krypcie Zamku Książąt Pomorskich, "Made in Poland" z Teatru Modrzejewskiej w Legnicy na XV MFT Malta w Poznaniu. Piszą Stefan Drajewski, (eMKa) i Olgierd Błażewicz w Glosie Wielkopolskim.

Teatr Strefa Ciszy

Wodny samograj

Za co kochaliśmy Adama Ziajskiego na Malcie? Za to, że mówił o ważnych sprawach i nie przynudzał, nie silił się na kogoś, kim nie jest. Zmuszał do refleksji raczej poprzez śmiech niźli pouczanie.

Wydawało się, że kiedy dostał do ręki taki samograj jak wodą olśni. Zaczęło się bardzo efektownie - od arii Królowej Nocy, która ostatnie "kukania" (tak śpiewaczki nazywają wysokie dźwięki w tej partii) wykonuje lekko podtopiona Potem następuje ciąg sekwencji niczym w kodzie DNA [tytuł przedstawienia DNA), ksiądz i ministranci, facet z telewizorem (a nie z szafą jak w filmie), relacje damsko-męskie, panowie z pieskami, pływające łabędzie (jeden z nich na koniec wysiusia się do basenu (metafora młodzieżowego olewu na wszystko i wszystkich?). Słowem scenki z życia wzięte. Czasami nawet zabawne, tylko, że pod tą zabawą nie kryje się żadna głębia, żadna refleksja. Ot, ładny obrazek. I nic więcej. Królowa Nocy w wodzie.

Może i taki być kod DNA zbiorowości Polaków, ale czy jest to kod DNA miejsca, w którym ta rzecz się rozegrała? Na pewno nie. Brakuje mi w tej serii sytuacji scenicznych odniesień, do przeszłości budynku dawnej synagogi. I tyle. Ogrywanie wody z elementami pływania synchronicznego, to jeszcze nie teatr.

(Stefan Drajewski)

* * *

Nai-Ni Chen Dance Company

Niedoskonała kaligrafia

Choreograficznej kaligrafii brakuje precyzji, świeżości i pomysłu.

Zapowiadało się fantastycznie. Nai-Ni Chen Dance Company zwiastował połączenie Wschodu i Zachodu. Pierwsza choreografia wyostrzyła apetyt: ostre ruchy kreślące dynamiczne kreski, napięcie mięśni i twarzy widoczne gołym okiem. Ciekawe połączenie sztuk walki z językiem tańca współczesnego. Gasną światła.

Następna odsłona Patrzę i oczom nie wierzę. Nieco inny zestaw tancerzy i zupełnie inny taniec. Tak już nikt nawet w Polsce nie tańczy. Regularnie oglądam występy uczniów szkoły baletowej i wiem, że język Marty Graham już dawno ewoluował, a jeśli jest wykorzystywany, to na zupełnie innym poziomie wykonawczym. Powiało szkółką.

Po przerwie zobaczyliśmy choreografię zatytułowana "Kaligrafia". Kaligrafia to sztuka niewątpliwie związana z Chinami. Ale widać pani choreograf zbyt długo mieszka na obczyźnie i nieco za bardzo uległa nowym wpływom. Tej choreograficznej kaligrafii brakuje precyzji, świeżości a nade wszystko - pomysłu na opowiedzenie historii Próbą jaką podejmuje choreografka, rozmywa się w dygresjach, cytatach... jest trochę bełkotliwa. Pokazywanie tego zespołu w programie głównym Malty uważam za nieporozumienie.

(sdr[Stefan Drajewski])

* * *

Piwnica przy Krypcie

Jak wystawić Masłowską?

Powieściowy Silny na scenie też silny.

Odpowiedź na to pytanie udało się znaleźć grupie Piwnica przy Krypcie Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie. Jej interpretacja "Wojny polsko-ruskiej pod flagą biało-czerwoną" zawiera kwintesencję powieści. Dzięki temu jest dynamiczna, jędrna i barwną a przy tym nie nuży powtarzalnością jak literacki pierwowzór. Twórcy spektaklu użyli nowoczesnych technik. Krótkie filmy na telebimie i ostra muzyka dawały pojęcie o ekspresji powieści. Co istotne, wulgarność i brutalność zyskały jeszcze lepszą motywację niż w debiucie Maslowskiej. Szczęśliwym pomysłem okazało się podanie tematu z dużą dozą dystansu i humoru. Spektakl wywoływał bardzo spontaniczne i żywe reakcje publiczności, nie został jednak stworzony, by skłaniać do głębokich refleksji.

(eMKa)

* * *

Teatr im. Modrzejewskiej z Legnicy

Historia łomiarza

Przedstawienie zaczyna się na ulicy. Najpierw jest na niej jakaś rozróba, z okien stojącego obok domu ktoś rzuca stek wyzwisk, dopuszczalnych teraz w miejscach publicznych wyłącznie w teatrze. Adresat ich gniewny młody człowiek z łomem w rękach zaczyna w tym momencie demolować znajdujący się najbliżej jego, samochód. I w taki to sposób poznajemy łomiarza Bogusia, głównego bohatera sławnego dziś w kraju i wielokrotnie nagradzanego autorskiego spektaklu Przemysława Wojcieszka "Made in Poland" z Teatru Modrzejewskiej w Legnicy.

Spektakl poraża swą dosłownością i daleko idącym realizmem scen, sytuacji i zdarzeń. Chwilami ociera się o banał, kończy się niezbyt pasującym do całości happy endem. Ale ujmuje nas swą szczerością, jest prawdziwy. Pokazuje taką Polskę, jaką nikt inny się dotąd w teatrze nie zainteresował. Polskę ludzi odrzuconych, bezgranicznie biednych i zagubionych, pragnących wykrzyczeć swój ból, swój sprzeciw wobec rzeczywistości. Ale jest to przy tym także spektakl o naiwnej potrzebie dobrą o tym, że miłość i przyjaźń może tak wiele po-

móc, a zdesperowany łomiarz ukrywa tylko przed nami te swoje lepsze oblicze. Bo jest to w gruncie rzeczy wartościowy chłopak. To ta otaczająca go rzeczywistość jest tak potworna A on nie po prostu inaczej nie potrafi na nią zareagować. Ale jest to także mocne aktorsko przedstawienie z dwoma co najmniej zasługującymi na uwagę rolami Eryka Lubosa-Boguś oraz Janusza Chabiora - Wiktor.

Spektakl z Legnicy jest wyrazem, tak charakterystycznej dla teatru z Legnicy postawy wobec rzeczywistości. Nie czeka on na pojawienie się nowych prawdziwie profesjonalnie napisanych sztuk o współczesnej Polsce. Wprowadza na swe afisze spektakle konstruowane na kanwie zdarzeń i sytuacji rozgrywających się na ich własnym terenie. Furorę zrobił przed laty swą balladą o legnickim Zakaczawiu, miejscu spotkań radzieckich czerwonoarmiejców, miejscowych władz i dawnych lwowskich złodziejaszków. Teraz, wziął na warsztat filmowy scenariusz i zrobił z niego spektakl, który po prostu daje nam wgląd w tą inną, skrywaną raczej przed nami Polskę.

(Olgierd Błażewicz)

Na zdjęciu: Eryk Lubos w "Made in Poland", Teatr im. Modrzejewskiej, Legnica.