"Rodzina Totów"
Zachwytu ten spektakl nie budzi, ale może się podobać. Publiczność śmieje się dużo i głośno, bo przedstawienie "wchodzi" mimo pewnych dłużyzn lekko, łatwo i przyjemnie. Przede wszystkim aktorzy bawią się tekstem, zabawnymi sytuacjami, korzystają umiejętnie z każdej danej przez autora szansy, żeby rozbudować i podkreślić żartobliwe sugestie. Zachowują się przy tym swobodnie i lekko. Tworzą kolejne scenki sztuki jak kabaretowe skecze. A ta konwencja bardzo do charakteru sztuki pasuje. Bo kabaret tym różni się od "zwykłej" komedii, że żart nie służy w nim tylko zabawie, a nawet nie tylko wytykaniu i ośmieszaniu przywar i słabostek ludzkich. Kabaret, dobry, ambitny kabaret służy przede wszystkim demaskowaniu niezdrowych tendencji społecznych, koślawej polityki, I taką właśnie rolę spełnia sztuka węgierskiego autora. Perypetie rodziny Totów związane z dwutygodniowym pobytem w ich domu Majora (przełożonego młodego Tota) są śmieszne same w sobie i mogłyby być traktowane jako komedia obyczajowa. A przecież są one tylko pretekstem dla obnażania idiotyzmu przymusowego uszczęśliwiania innych według jednolitego wzoru. Są też ostrzeżeniem dla wszystkich lubiących dyktować potulność pana Tota jest tylko pozorna. A jego cierpliwość ma swoje granice (wcale nie tak obszerne, jak się Majorowi zdawało). Komiczna
akcja i jej tragiczny finał ośmieszając i ostrzegając zarazem, mają podwójną siłę wyrazu.
Jednak przecież przesłanie sztuki traci trochę na mocy przez niedoskonałości techniczne. Reżyser bowiem nie do końca zdecydował czy sterować ma w stronę tak zwanego małego realizmu, gęsto utkanego z karykaturalnych sytuacji i zachowań, czy też przy pomocy ascetycznie ograniczonych środków wykrzyczeć dramatyczne prawdy o świecie spętanym dyktatami, jak przedwcześnie założonym kaftanem bezpieczeństwa.
