Odeszła Stefania Woytowicz
STEFANIA WOYTOWICZ była śpiewaczką cenioną nie tylko za piękny sopran o fascynującym brzmieniu, ale również za nietuzinkową osobowość, wielką kulturę muzyczną i dramatyczną ekspresję.
Polska wokalistyka poniosła wielką stratę - w wieku 83 lat zmarła Stefania Woytowicz [na zdjęciu], jedna z największych polskich śpiewaczek, której repertuar obejmował muzykę od J.S. Bacha po dzieła współczesnych twórców. Jednak największą miłością darzyła muzykę polską. W środowisku znana była ze swoich niezależnych sądów i niezłomnej postawy.
Stefania Woytowicz była śpiewaczką cenioną nie tylko za piękny sopran o fascynującym brzmieniu, ale również za nietuzinkową osobowość, wielką kulturę muzyczną i dramatyczną ekspresję. Każdy z jej występów wywoływał u słuchacza dreszcze emocji, a wiele stworzonych przez nią kreacji wokalnych przeszło do historii polskiej - i nie tylko - wokalistyki. Znana i podziwiana na estradach i scenach w całej Europie oraz Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Australii i krajach Dalekiego Wschodu specjalizowała się w repertuarze oratoryjno-kantatowym oraz pieśniach. Szczególną miłością darzyła twórczość Karola Szymanowskiego - III Symfonia "Pieśń o nocy", "Stabat Mater", "Pieśni księżniczki z baśni" i "Litania do Najświętszej Marii Panny" były jej wyjątkowo bliskie. Podobnie jak partia sopranowa w III Symfonii "Pieśni żałosnych" Mikołaja Góreckiego, "Requiem" Verdiego i IX Symfonia d-moll L. van Beethovena. Była też pierwszą wykonawczynią wielu dzieł współczesnych kompozytorów, często pisanych z myślą o jej pięknym głosie i zdolności interpretacji. Należała do grona ukochanych solistek znakomitych dyrygentów: Henryka Czyża i Andrzeja Markowskiego, pod batutą którego śpiewała prawykonanie "Złożenia Chrystusa do grobu" K. Pendereckiego.
Urodziła się 8 października 1922 roku w Oryniu koło Kamienia Podolskiego. Była siostrą Bolesława Woytowicza, cenionego kompozytora i pianisty. Wyszła ze szkoły znanej śpiewaczki Stani Zawadzkiej. Karierę rozpoczęła od zwycięstwa w Ogólnopolskim Konkursie Bachowskim w Poznaniu w 1950 roku. Później zdobywała główne nagrody na renomowanych konkursach wokalnych w Berlinie (1951) i Pradze (1954).
Stefania Woytowicz była także znana z niezależnej postawy i pracy społecznej na rzecz środowiska muzycznego. Od 1977 do 1992 roku prezesowała Warszawskiemu Towarzystwu Muzycznemu. To za jej sprawą otrzymał specjalne wyróżnienie jugosłowiański pianista Ivo Pogorelić, pominięty przez oficjalne jury Konkursu Chopinowskiego w 1980 roku. W stanie wojennym odmówiła przyjęcia przyznanej jej przez ministra kultury nagrody za całokształt twórczości artystycznej. W tym czasie zajmowała się pomocą charytatywną dla środowiska muzycznego. W latach 80. działała w warszawskim Duszpasterstwie Środowisk Twórczych. Śpiewała na koncertach i wieczorach muzyki i poezji patriotycznej i religijnej. W 1983 roku otrzymała nagrodę od Komitetu Kultury Niezależnej "Solidarność". Dwa lata później koncertowała w Castel Gandolfo dla Papieża Jana Pawła II. W 1997 roku otrzymała wyróżnienie za interpretację partii sopranowej w III Symfonii "Pieśni żałosnych" Góreckiego. Rok później przyznano jej specjalną nagrodę za propagowanie twórczości Karola Szymanowskiego.
Odeszła wielka artystka, której dokonania pozostaną na zawsze wpisane do historii polskiej kultury muzycznej.
