Prawda jako objaw choroby
"Gdzie jest pies pogrzebany?" w reż. Adama Hanuszkiewicza w Teatrze Nowym w Warszawie. Pisze Janusz R. Kowalczyk w Rzeczpospolitej.
Adam Hanuszkiewicz wyreżyserował kameralne widowisko "Gdzie jest pies pogrzebany?" według powieści "Dziwny przypadek psa nocną porą" Marka Haddona
Tekst udramatyzował Jerzy Matałowski, który gra też rolę ojca głównego bohatera.
Krzysztof, dorastający wrażliwy chłopak, cierpi na chorobę Aspargera. Jednym z jej objawów jest... walenie prawdy prosto w oczy i oczekiwanie tego samego od otoczenia. A także fenomenalna, fotograficzna pamięć i zdolność błyskawicznego kojarzenia. Nic więc dziwnego, że życie osób nią dotkniętych nie należy do łatwych.
Krzysztof - udany debiut Macieja Więckowskiego, absolwenta Akademii Teatralnej w Warszawie - wszystkie informacje przyjmuje i tłumaczy wprost, z dziecięcą naiwnością. Metafory, typu "rzucić okiem", są dla niego absurdem i abstrakcją. Kiedy ojciec zabrania mu wścibiać nos w cudze sprawy, zarzuca mu niekonsekwencję - sam, jako konserwator bojlerów, wchodzi przecież do cudzych mieszkań... Dlaczego zabrania synowi zachowań, które sam stosuje? Najwięcej uwagi poświęca jednak tropieniu sprawcy bestialskiego zabicia psa widłami.
Chłopak przeżywa szok po odejściu matki. Ojciec oszukał go informacją o jej śmierci, gdy tymczasem ułożyła sobie życie z nowym partnerem. Długo nie będzie umiał pogodzić się ze smutną prawdą, że pies stał się tylko jednym z ogniw rozgrywki, jaką rodzice toczyli między sobą.
Dopiero przystąpienie Krzysztofa do matury z matematyki, którą napisze celująco, pozwoli mu uwierzyć we własne siły. I nie bać się odnowienia związków z najbliższymi.
Widowisko rozgrywane na najwyższych emocjonalnych obrotach - miejscami liryczne i czułe, miejscami brutalne - uczy poszanowania odmienności. Jest też doskonałym punktem wyjścia do dyskusji o granicach tolerancji i sposobach jej okazywania. Na taką dyskusję - po spektaklu - zapraszają twórcy i przedstawiciele Fundacji Synapsis.
Pierwszą konstatacją po obejrzeniu spektaklu jest zdziwienie, że mówienie prawdy jest dziś zarezerwowane dla osób dotkniętych chorobą psychiczną.
