Artykuły

W olsztyńskiej inscenizacji znajdujemy wszystkie atrybuty ope­retki - są arie i arietki, pióra, koafiury i tiurniury, rozświetlone schody, blichtr i blask. Postacie poruszają się w tanecz­nym rytmie, rozprawiając i knując in­trygi, dając ponosić się swym beztrosko-radosnym "ble, ble, ble...". Jak tego chciał Gombrowicz, przyprawiają sobie "pupy" i "gęby". Jak tego także chciał autor "Iwony, księżniczki Burgunda", wszystko to podszyte jest tragizmem pustej egzystencji jednostki ludzkiej i organizacji świata.

W każdym calu operetkowa jest ta "Operetka", a im bardziej serio zagrana - tym śmieszniejsza i groźniejsza zara­zem. Kilkoro spośród olsztyńskich aktorów koszalińska publiczność mogła rozpoznać jako dawnych znajomych z rodzimej sceny. Tym przyjemniejsze było to spotkanie, że niegdyś grający w BTD Władysław Jeżewski jako Ksią­żę Himalaj i Hanna Wolicka jako Księ­ża Gospodyni stworzyli dobre, czy na­wet - jak Danuta Markiewicz jako Księżna Himalaj - bardzo dobre role. Wyrównany aktorsko spektakl dobrze świadczy o całym olsztyńskim zespole, który, zasilony przez młodzież ze Stu­dia Aktorskiego, imponuje liczebnością i sceniczną sprawnością. Bo przecież oprócz już wymienionych pochwalić się godzi Mistrza Fiora Dariusza Poleszaka, Hrabiego Szarma Artura Stefanko, Barona Firuleja Cezarego Ilczyna, czy wreszcie Albertynkę Joanny Litwin - słuchaczki olsztyńskiego Studium Ak­torskiego, urzekającej urodą i wdzię­kiem.

Także aktorzy tworzący jednocześnie chór i balet budowali efektowne tło dla scenicznych działań głównych postaci. Wysmakowane stylistycznie i spraw­nie zrealizowane przedstawienie gorą­cymi oklaskami nagrodziła koszalińska publiczność, doceniając nie tylko urodę zwycięskiej nagości Albertynki, choć tą szczególnie urzeczona była męska mło­dzież licealna, zgromadzona licznie na widowni.

Artystyczna wymiana propozycji ko­szalińskiej i olsztyńskiej sceny dobrze służy propagowaniu sztuki teatru w obu miastach, uzupełniając rodzimą ofertę o wartościowe propozycje.