Najlepsze z Bogosiana
Eric Bogosian zaprezentował w łódzkim Teatrze Jaracza składankę swoich monologów.
W składance monologów o przewrotnym tytule "The Worst of Bogosian" ("Najgorsze z Bogosiana") pokazał zupełnie inne aktorstwo niż to, do jakiego przez siedem lat przyzwyczaił nas Wrocławski.
Inne, ponieważ sygnowane czymś, czego łódzki aktor mieć nie może - autorskim podpisem. Bogosian o wiele bardziej "opowiada" historie niźli je "przedstawia". Nie tylko dlatego, że posługuje się - w przeciwieństwie do Wrocławskiego - własnymi słowami. Przede wszystkim dzięki specyficznemu dystansowi do opowieści, by nie rzec: aktorskiej dezynwolturze. W środku występu schodzi w kulisy, pociąga z butelki wodę mineralną. I nie jest to część roli, ale zaspokojenie prywatnego pragnienia Erica Bogosiana.
Do tego w pociesznych parabazach improwizuje tekst. Gra słowami: "Łódź" - "the boat", bawi się kliszami stereotypów (Polak jedzący "keubasa"), wykorzystuje kontekst maratonu własnych sztuk: "Proszę uważać, tego Wrocławski nie pokazuje".
I faktycznie. Znany monolog Ukrzyżowanego okazuje się jeszcze bardziej obrazoburczy, gdy Jezus zwraca się do swojego Ojca, wrzucając slangowe "man...". W innym epizodzie guru bliskowschodniej sekty religijnej przekonuje, że szczęście jest funkcją majątku. Za moment narkotyzujący się rokendrolowiec, posiadacz dwóch psów wabiących się Harley i Davidson, melduje, że po orgazmie lubi wypisać na brzuchu spermą własne imię.
Pozbawiony recept na "życie szczęśliwe" program Erica Bogosiana był znacznie bardziej cierpki od znanych z Teatru Jaracza adaptacji, w których reżyser Jacek Orłowski "przywozi postacie do Polski". Ale był też znacznie bardziej obcy, ponieważ prześwitywał przezeń świat psychoanalityków i przydomowych basenów, świat, w którym jedyny horyzont wyznaczają pieniądze. Na szczęście w Polsce taka wizja świata wciąż jest dyskutowana. A sprzeciw Bogosiana nie tylko nie podważa takiego stanu rzeczy, ale paradoksalnie go utwierdza.
Oby pamiętny wieczór z Bogosianem wydawał się obcy jak najdłużej.
