Dwóch zgryźliwych tetryków
"Słoneczni chłopcy" w reż. Olgi Lipińskiej w Teatrze 6. Piętro w Warszawie. Pisze Łukasz Maciejewski w tygodniku Wprost.
Słoneczni chłopcy" Neila Simona, komedia na granicy farsy, to idealny literacki materiał na dwa aktorskie benefisy. Tak dzieje się w spektaklu w reżyserii Olgi Lipińskiej, powracającej po sześciu latach na deski teatru. Tekst autoram.in. "Słodkiej Charity" i "Dziwnej pary" jest zręczny i dowcipny, realizacja poprawna, a warszawska publiczność gromko
oklaskuje Krzysztofa Kowalewskiego i Piotra Fronczewskiego.
Od pierwszych minut czuje się zresztą tę specjalną aurę zachwytu ich aktorstwem. Każda zabawna kadencja Fronczewskiego jest witana głośnym śmiechem, a udany bon mot owacją. Klasyczny teatr gwiazdorski. Czy to źle ? Teatr musi być różnorodny, nie każdy kocha awangardę, a przedstawienie Olgi Lipińskiej jest
uczciwe: nie udaje niczego więcej, niż zapowiada. "Słoneczni chłopcy" opowiadają o spotkaniu dwóch zapomnianych komików wywodzących się ze złotej ery amerykańskiego wodewilu: Willy'ego Clarka i Ala Lewisa. Skuszeni atrakcyjnym finansowo kontraktem próbują zażegnać wieloletni konflikt i raz jeszcze stanąć przed telewizyjnymi kamerami ze swoim najlepszym skeczem. Pierwsza część przedstawienia to przede wszystkim dowcipne repliki zarozumiałych, przebiegłych, ale przede wszystkim samotnych mężczyzn, którzy za zasłoną rubasznego komizmu kryją desperację. Kowalewski i Fronczewski bezbłędnie wyczuwają proporcje pomiędzy śmiesznością a tragizmem, bulwarem a nostalgią. Tym bardziej szkoda, że w drugim akcie Lipińska psuje to dobre wrażenie, mechanicznie wprowadzając pozbawione wdzięku reminiscencje z "Kabareciku" Ale nostalgiczna, wspaniale wykonana końcówka "Słonecznych chłopców" oznacza na szczęście powrót do tradycyjnego, modelowego teatru gwiazdorskiego. Znikają wątpliwości, pozostaje wzruszenie.
