Niedopasowane jednoaktówki
Konia z rzędem temu, kto wyjaśni cel i logikę skojarzenia "Drugiego pokoju" Zbigniewa Herberta i "Kibiców" Elina Rachnewa w jeden wieczór teatralny. Tomaszowi Mędrzakowi nie udało się bezboleśnie pogodzić skrajnie różnych - tematycznie i formalnie - jednoaktówek. Tekst Herberta sprzed blisko pół wieku brzmiał ze sceny drętwo i deklaratywnie, a we współczesnej bułgarskiej komedii najwięcej radości młodej części widowni wywoływało dosadne "męskie" słownictwo. Jedynym wspólnym akcentem obu części była wszechogarniająca widza nuda.
Herbert pisał o zaniku serca, cynizmie, zbrodni zaniechania. Para młodych małżonków robi wszystko, by nie przyznać się przed sobą, że oczekuje zgonu staruszki, która niegdyś przygarnęła ich do swego mieszkania w zamian za opiekę.
Aktorzy - Agnieszka Sitek i Waldemar Barwiński - robili wrażenie, jakby z wyuczonymi kwestiami przyszli dopiero na pierwszą próbę. I oczekiwali reżyserskich uwag, które, nie wiedzieć czemu, nie padły.
Znacznie lepiej Mędrzak obsadził siebie i Cezarego Morawskiego
w historii o muzykach w średnim wieku, którym wszystko kojarzy się tylko z jednym. Z piłką nożną. Nawet usta seksownej prezenterki pogody są - ich zdaniem - jak... słynne podanie Johana Cruyffa z 43 metrów w 1973 roku, które zaowocowało bramką.
W pierwszej scenie "Kibiców", telefonicznej wymianie zdań obu panów, można się było dopatrzyć pewnych naleciałości szmoncesu "Sęk" w słynnym wykonaniu kabaretu Dudek (Dziewoński i Michnikowski). I to, choć wtórne, było jeszcze najstrawniejsze. Jednak zadziwiająco szybko wkradło się w tę historię znużenie. Bo jak długo można się zajmować cudzą obsesją? Co innego, gdyby była nasza. Jednak reżyser nie uczynił nic, by zdobyć dla niej widza.
Pierwsza część w ogóle nie porusza - czerwona kartka. Druga kiepsko bawi - żółta. Szkoda pary w gwizdek. Spalony.
