Bałkańskie kłębowisko
Nie lubimy słuchać o tej wojnie. Jak każde społeczeństwo syte - choćby względnie - instynktownie zamykamy oczy i uszy na koszmar dziejący się w końcu nie tak daleko. Koszmar niezrozumiały, zapiekły we wzajemnych nienawiściach, nierozwiązywalny i wywołujący w obserwatorach co najwyżej poczucie bolesnej bezsilności. Co więcej, koszmar utopiony - przy całym pobratymstwie słowiańskim - w nader odmiennej mentalności, emocjonalności, w innej mitologii. Świadczyć może o tym "Skóra węża" chorwackiego dramatopisarza Slobodana Śnajdera, gdzie opowieść o zgwałconej w Bośni kobiecie i jej upiornie trudnym przymierzu z nienarodzonym dzieckiem wpleciona jest w bujny świat mitologicznych odniesień, głównie nowotestamentowych, ale i przedchrześcijańskich. Warszawskim Rozmaitościom chwali się odwaga decyzji rozplątywania tego rebusu, wydaje się jednak, że nie udało się znaleźć języka teatralnego, w którym można by ładunek emocjonalny chorwackiej sztuki przełożyć na wrażliwość polskiego widza. W przedstawieniu dźwięczą nuty wyraźnie fałszywe: trójka bohaterów (zgwałcona Azra i para jej przygodnych opiekunów) podróżująca przez ruiny i targująca z biblijnymi trzema królami odsprzedanie dzieciątka sprawia wrażenie, jakby urwała się z któregoś wariantu Brechtowskiej "Matki Courage". Z innej parafii jest gorzki, niebieskowłosy anioł, a z jeszcze innej ton histerycznego wrzasku, jakby aktorzy chcieli się nieustannie przekrzykiwać z huczącą z offu Orkiestrą Kormorany. Piotr Cieplak jest w polskim teatrze artystą szczególnie wrażliwym na ból naszych czasów, predestynowanym, by o rugowanych ze świadomości i z serca koszmarach mówić. W "Skórze węża" zabrakło mu jednak siły scenicznego wyrazu, by skruszyć emocjonalne bariery na widowni.
