Damy i huzary
Kurtyna idzie w górę. Przed nosem widowni wyrasta zwalista fasada białego dworku szlacheckiego. Scenografii Jacka Uklei brak jest jakiejkolwiek dekoracyjności, czy też rodzajowości. To tylko tło dla aktorów, najważniejszego "elementu" w teatrze Grabowskiego. Obojętność dekoracji jest celowa, w tym przedstawieniu grają kostiumy. Fredro w stroju współczesnym, to mało powiedziane, to przegląd butikowych i serialowych kolekcji. Wrzasku kostiumów nie zniosłaby innego rodzaju oprawa scenograficzna. Żołniersko-kawalerską nudę rozprasza najazd swatów, tytułowych "dam", które przewracają swym krótkim pobytem rozumy i chucie "huzarów". Zwłaszcza chucie. W związku z tym jest dużo śmiechu. Numer sunie za numerem, w porządku jeśli precyzyjnie ustawiony przez reżysera, jeśli nie - akcja, tempo, rytm rwie się. W przypadku komedii fredrowskiej to spory grzech. Pod tym względem akt I jest mniej udany od II. W natłoku pomysłów utwór traci nieco ze swojego wdzięku. Uczucie "młodych" wydaje się mało przekonywujące. Wszystko tu wzięto w nawias i lekko skompromitowano, łącznie z samym teatrem - widownię od sceny odgradza pluszowo - mosiężna balustrada.
