Dna, czyli kto jest najlepszy?
"Dna" w reż. Marka Branda w Teatrze Zielony Wiatrak w Sopocie na XIV Łódzkich Spotkaniach Teatralnych. Pisze Magda Gaj w Bezkompromisowej Gazecie Festiwalowej.
Pierwsza scena spektaklu "Dna" Teatru Zielony Wiatrak powiała atmosferą rodem z rasowego kryminału. Jeszcze nie znamy bohaterów, lecz w ciemności wyłania się wyłącznie obraz ich stóp, ubranych w eleganckie buty, zdradzających zniecierpliwienie i oczekiwanie. Ten motyw jakże częsty w czarnych filmach wydaje się być zapowiedzią spotkania z równie czarnymi charakterami.
Po chwili poznajemy więc ludzi sukcesu (wydawałoby się), pewnych siebie, własnych racji, o dużym poczuciu własnej wartości, zaradnych, ironicznych i złośliwych względem siebie. Każdy chce się "pokazać", zareklamować, "być kimś" w myśl ideologii sukcesu. Ów stan równowagi identyczności postaw wszystkich trzech postaci zaczyna się chwiać. Powoli ujawnia się fatalna zbrodnia, jaką popełniają bohaterowie względem samych siebie. W imię poszukiwań wielkiej szansy, odcinają sobie drogę do normalności, odbierają sobie prawo do spokoju, boją się zwykłości, by przypadkiem nie stać się zbyt mało zauważalnym, szarym. Stopniowo dochodzimy do zdemaskowania sprawców owego gwałtu na sobie samych i odkrycia smutnej prawdy. Na szczęście wszystkie dość powszechne myśli głoszone w spektaklu, komentujące kondycję współczesnego człowieka, jak choćby to, że "w dzisiejszym świecie patrzymy a nie rozmawiamy" nie zostały podane w narzucającym się tonie. W spektaklu dużo jest ironii i żartu, twórcy starają się prowadzić do refleksji poprzez śmiech, a to chyba słuszne wyjście, gdy porusza się kwestie, o których w tonie "serio" mówiono już wiele.
Zwraca uwagę również ascetyczna forma, na scenie ważni są tylko aktorzy i choć dominującą formą wyrazu było w tym przypadku słowo, to ciekawa, perfekcyjna i dopracowana gra aktorska na tyle przyciągnęła uwagę widza, że ów "słowotok" można było spokojnie i z przyjemnością strawić.
Na zdjęciu: Bartosz Frankiewicz (Dno 3).
