Artykuły

"Smok Kuba" w reż. Lecha Chojnickiego w Olsztyńskim Teatrze Lalek. Recenzja Doroty Mrówki w Gazecie Wyborczej-Katowice.

" Smok Kuba " z Olsztyna to bajeczka z morałem. Czytelne przesłanie, atrakcyjna scenografia i mnogość lalkarskich technik nie uratowały jednak spektaklu, na który reżyser wyraźnie nie miał pomysłu

Opowieść o sympatycznym smoku, który wbrew smoczej tradycji nie zieje ogniem, nie porywa księżniczek i nie pustoszy wiosek, jest dobrym punktem wyjścia dla dziecięcego przedstawienia. Uczy, że w każdej sytuacji należy być sobą, a dobro i życzliwość wobec innych przynoszą najlepsze efekty. Trochę to banalne, ale dla kilkulatków może być ważne i odkrywcze. Jednak nawet dla tak małych widzów warto pokusić się o przemyślaną realizację, która nie będzie jedynie zlepkiem różnych pomysłów.

Przede wszystkim wątpliwości budzi długość spektaklu - półtorej godziny dla przedszkolaka to niemal cała wieczność. Powtórki gestów i sekwencji jeszcze bardziej rozwlekają akcję bez szczególnego powodu. Po wtóre - nazbyt ekspresyjna gra aktorów chwilami razi nienaturalnością. I w końcu - to nie krzyk, podskoki i przytupy stanowią o dramaturgii spektaklu. Efekt to niespójny spektakl, z czasem coraz bardziej nużący.

Aby jednak oddać twórcom sprawiedliwość, przyznać trzeba, że olsztyńskie przedstawienie ma także swoje walory - to przede wszystkim jego plastyczna strona. Wykorzystano w nim zarówno lalki, jak i żywy plan. Obok pacynek pojawiają się kukiełki i maski. Są też ciekawe kostiumy aktorów. Wszystko wykonane z miękkiej gąbki, kolorowe, nieco karykaturalne, ale niezwykle sympatyczne i zabawne.

Oglądając ten spektakl, można odnieść wrażenie, że powstał trochę na siłę. Brak w nim bowiem siły przyciągania, dzięki której widz chciałby dowiedzieć się, co będzie dalej. Brak też prawdziwych emocji i wzruszeń, których nie zastąpią nawet najładniejsze obrazki.