Artykuły

ZAPADŁA,odcięta od świata dziura prowincjonalna. W knaj­pie siedzi trzech chlopków-roztropków. Wlewają w siebie ogromne ilości piwska,zasypiają,budząc się mówią o tym,że trzeba by coś tak zaorać,zasiać,piją da­lej i znowu zapadają w drętwy sen. Obok poeta,który przestał wykony­wać swój "zawód", dyskutuje z ja­kimś niewydarzonym oficerem. Poe­cie nie chce się pisać,oficer nie ma ochoty na przeprowadzanie poboru do wojska. I byłaby tak cała kompa­nia siedziała w knajpie bez żadnych pragnień i tęsknot,gdyby nie zja­wienie się nimfy Laury wraz z nie­odłącznym Filonem. Zalotna nimfa budzi z letargu i poetę i oficera,a naflirtowawszy się do syta,znika z przygodnym nieznajomym. Tak mniej więcej wygląda z grub­sza sztuka Sławomira Mrożka "In­dyk",którą po Krakowie i Wybrzeżu wystawił na swej scenie kameralnej Teatr Dramatyczny. Treść, fabuła,są tu pretekstem. Podobnie jak w swych utworach Durrenmatt,Mrożek wypo­wiada melancholijne,zgryźliwe uwa­gi związane z rolą jednostki w dzi­siejszym świecie. Najlepsze są iro­niczne partie sztuki,wykpiwające operowy romantyzm i górnolotną fi­lozofię. Kapitalnie zarysowane zosta­ło przez Mrożka poszukiwanie przez władze państwowe idealnego typu kochanków,którzy służyliby jako ,wzór godny naśladowania.

Reżyser i inscenizator "Indyka", Bogdański,potraktował sztukę jako cyrkową buffonadę i błazenadę. Wszystkie postacie,to w jego ujęciu manekiny,utrzymane w tonie i at­mosferze parodii. To błaznowanie z początku może i zabawne dla tych,którzy lubią ekwilibrystykę i cyrko­we kawały, zaczyna w miarę rozwo­ju akcji nużyć również i dlatego, ponieważ wszyscy uderzają w ten sam groteskowo-parodystyczny ton. W rezultacie sztuka Mrożka,będąca właściwie szkicem teatralnym,zosta­ła spłycona i zbrutalizowana. Zamiast intelektualnego skeczu z warstewką poetycko-melancholijną, naszpikowa­nego aktualnymi aluzjami,mamy do czynienia z płaską,tanią farsą...