Artykuły

"Przyjdzie Mordor i nas zje, czyli tajna historia Słowian" Ziemowita Szczerka reż. Remigiusza Brzyka w Teatrze im. Osterwy w Lublinie. Pisze Kacper Sulowski w Gazecie Wyborczej - Lublin.

Wrażenia po spektaklu "Przyjdzie Mordor i nas zje". Narkomaństwo, seksualizacja, bezczeszczenie flagi. Cała narodowa tradycja błotem oblana. Wszystkie symbole patriotyczne pogrzebane. Rany, co już zabliźniać się miały, na nowo rozszarpane. A teatr przecież łączyć ma, nie dzielić. Takich rzeczy na naszej miejskiej scenie to jeszcze nie było. Wstyd.

Już po samym tytule nic dobrego się nie można spodziewać było. Bo co to niby jest ten mordor? Podobno to z jakiejś powieści fantasy o pierścieniach. Ja tam fantastyki nie czytam. Pierścionków też nie noszę.

Lenin w każdej lodówce

Początek sztuki piękny, trzeba przyznać. Najpierw krok słychać. Równy, miarowy. Ale mocny, dumny. Idzie przez środek. Mundur błyszczy, wzrok przed siebie, wąs podkręcony. On to czy nie on? No on. Jak żywy. Nasz bohater. Wódz największy, co po stepach z kasztanką jak tajfun ganiał. Co komuchów ciął, aż szabla jak oni czerwona się stała. Stanął na środku. Publikę ogarnął tym wzrokiem jak sierp ostrym i jak młot silnym.

I mówić zaczął. Na początku pięknie, patriotycznie. Ale potem? Jakież oni mu haniebne słowa w usta włożyli. Jakież wulgaryzmy. No to - myślę sobie - już wiem, z czym do czynienia mam. Ta haniebna artystyczna propaganda. Nie usiedzę - myślę.

A to dopiero początek. Potem już tylko gorzej było. Narkomaństwo, seksualizacja, bezczeszczenie flagi, wulgaryzmy. Cała nasza narodowa tradycja błotem oblana. Symbole, godło, flaga, nawet Katechizm Małego Polaka, wszystko zbeszczeszczone. Autorytet Kościoła przepadnięty. No kto mógł tak podle potraktować swą ojczyznę, co krwią i blizną zdobyta? Cała dumna historia Rzeczypospolitej rozdarta na strzępy. Nawet Poloneza, taniec narodowy, dumny, dostojny, z kompozycją Kilara, tą samą, co dwieście lat temu Tadeusz z Zosią w pierwszej parze. Nawet to zbeszcześcili, bo tańczą jakieś zombie, klnąc przy tym i obmacując się nieprzyzwoicie. Myślałem, że chociaż scenografia piękna będzie, kolorowa. A gdzie tam. Sterta starych monitorów i lodówki. I w każdej lodówce Lenin. Nie po to mój tatuś na internowaniu spędził pół życia, żeby teraz Lenin z każdej lodówki wychodził.

Wszyscy jesteśmy Ukraińcami

Przy obecnej geopolitycznej sytuacji europejskiej z Ukrainy śmiać się nie wypada. Bieda to bieda. A teraz jeszcze wojna. No przecież wiadomo, że tam biedniej, że drogi jeszcze gorsze, że hoteli nie ma, że na wakacje, jak my do Bułgarii czy Chorwacji nie pojadą. Bo nie mają za co.

I wszyscy wiedzą, że piją. Polak to przy nich abstynent. Wiadomo, że dziewczyny łatwiejsze niż u nas, a dzieci żebrzą pod katedrą, bo na chleb nie ma. Wszystko wiadomo. To po co to pokazywać. Pastwić się tylko nad sąsiadami biednymi. U nich nie to co u nas. Zadupie i tyle. Tam dłużej ta czerwona hołota miejsce zajmowała, ale tak śmiać się, gdy tam wojna i brat z bratem walczy, to jednak nie wypada. I mówić o tym też nie wypada. My teraz jak bracia. Bo dziś wszyscy jesteśmy Ukraińcami.

Bo to nasz teatr. Polski teatr

No nie powiem, było kilka akcentów przyjemnych. Najmilej to pieśni patriotyczne wspominam. Aż się łezka w oku zakręciła, jak śpiewali. Najpiękniej to sam marszałek intonował. Ale te chłopy za zakonnice poprzebierane to już przesada.

I to jeszcze ulubioną pieśń papieża Polaka Jana Pawła śpiewają. Boga się nie boją.

A to słownictwo? Co to jest ten hardkorowy hardkor, kwas czy faza? Ja takiego słownictwa w teatrze sobie nie życzę. Bo teatr nie jest od tego, żeby kląć jak szewc czy deptać flagę. Bo teatr ma łączyć, nie dzielić.

Tym samym zgłaszam, że spektakl, o którym mowa, jest całkowicie niepoprawny politycznie i powinien być w trybie natychmiastowym usunięty z repertuaru teatru. Bo to nasz teatr. Polski teatr. Przez mieszkańców własnymi rękami od pierwszej cegły postawiony. A w naszym polskim teatrze nie ma miejsca na bezczeszczenie tradycji, przekłamywanie historii i kopanie symboli narodowych.

Z wyrazami szacunku, Patriota.