Artykuły

...Utalentowani inscenizatorzy Brechta i Dürrenmatta znaleźli się w ludowej Polsce stosunkowo szybko. Już w 1956 zaprezentował Ludwik Rene "Dobrego człowieka z Seczuanu" Brechta, a w 1958 r. "Wizytę starszej pani" Dürren­matta. Krakowską inscenizacją "Kau­kaskiego koła kredowego" Brechta za­pisała się też w pamięci teatromanów Lidia Zamków. Ale najlepiej zdaje się wyczuwać estetykę Brechta i brechtoidów młody reżyser i scenograf Kon­rad Swinarski, jeszcze za życia Brechta jego uczeń w Berliner Ensemble. Swinarski odczuł zapewne jakąś wtórność myślową "Franka V", sztuki mó­wiącej o bandytyzmie świata kapitału, dlatego wespół z Ewą Starowieyską rozbudował mocno stronę widowiskową spektaklu - dekoracje tej pary sce­nografów wypadły rzeczywiście okaza­le, tu i ówdzie przechodziły w osobli­wy, nieco ciężki romantyzm, dobrze zresztą oddający jakąś zda się hoffmannowską makabrystykę dzieła Dürrenmatta. Zarówno scenografia, jak i świetna, bardzo "brechtowska" mu­zyka Paula Burckharda prezentowały oczywiście nie operę serio, raczej pa­rodię, persyflaż tradycyjnej opery. Aranżowane konsekwentnie na pierw­szym planie motywy cyrku (np. kelner w bankowej restauracji wywijający talerzami) jeszcze bardziej podkreślały ton parodiowy. Tak kręci się ten ban­dycki światek... Kto wie, czy utrzyma­nie całości w lżejszej tonacji offenbachowskiej operetki nie wyszłoby na korzyść przedstawieniu. Ku takiej grze lekkiej, o tempie szybszym, próbował je kierować znakomity jak zawsze Ed­mund Fetting w roli Prokurenta, do takiego ujęcia dałby się zapewne łatwo nagiąć doskonały w parodii Frank V - Czesław Kalinowski, a także reszta zespołu - natomiast inny, obcy Dürrenmattowi, bliższy naturalistycznemu przeżywaniu styl gry wnosiła znakomi­ta, ale raczej w tym ostatnim stylu, Ida Kamińska...