Ciepłe południe
Do końca nic nie było wiadomo (...) do południa ostatniej niedzieli, kiedy to zacząć się miało w złocistym foyer teatru Słowackiego spotkanie na cześć urodzin HALINY JARCZYK, czyli urodzin: krakowskiej skrzypaczki legendarnej, muzycznego anioła Salonów Anny Dymnej, dobrego kata aktorów teatru Słowackiego, którym się wydaje, że śpiewać umieją, małej wielkiej wiodącej damy każdego, byle smacznego towarzystwa, z racji miłości do życia pszczół zwanej też Haliną Maeterlinck pofałdowanej ziemi podkrakowskiej.
Cóż o Halinie wyżej powiedziałem? Nic. Ot, marny szkic do jej portretu paroma szybkimi ruchami na papier rzuciłem. To nawet nie szkic, to żałośnie postny cień szkicu.
Bo żeby Halinę sportretować w miarę udatnie, trzeba by mieć, jak nie przymierzając Gabriel Garcia Marquez, pięciusetstronicową ryzę czyściuteńkiego papieru A-4 do dyspozycji. A ja? Cóż ja mogę na okoliczność salonowych urodzin Haliny - na jednej stroniczce uczynić? Boga chwalić - do końca nie było wiadomo, co będzie.
No i już! Mam Halinę! Mam, bo czy z nią kiedykolwiek wiadomo, co jest? Wszystkie wcześniejsze Salony Poezji planowane były z tygodniowymi, miesięcznymi wyprzedzeniami. Wszystkie dopięte były na wszystkie guziki. Mało miejsca na niespodzianki, improwizacje, zaskoczenia.
Zawsze tak było, ale nie teraz, bo teraz szło o Halinę. Posiada ona to rzadkie wyczucie bliskości tonów wysokich i niskich, tragedii i komedii, powagi i rechotu, czerni i bieli, bólu i ulgi, dziegciu i miodu, słowem - bliskości koniaku Ludwik XIV i bimbru stryjka Staszka.
I tak jedno, jak drugie - i wszystkie pozostałe pozorne sprzeczności życia - Halina przełyka z łagodnym uśmiechem i w tej samej sekundzie. W tym rzecz. Oto Halina. I taki też był ostatni Salon. Cudownie pełny. Idealne pomieszanie góry z dołem, liryki z powagą, przygotowania z improwizacją.
A w trakcie i później - życzenia od wszystkich. Nie obrażą się występujący, że ich przemilczę. Bo nieważne, kto i jak wybrzmiał. Istotne, że przez godzinę było ciepło.
