Pod dachami Paryża
Belgijski reżyser "Cyganerii" przywróconej właśnie scenie Teatru Wielkiego w Warszawie, Albert Andre Lheureux, pragnął pozostać wiernym Giacomo Pucciniemu. I tak się stało, choć nie w każdym szczególe. Nie udźwignąłby jednak swojej wizji, bez znaczącego współudziału scenografa, Andrzeja Majewskiego. Majewski odmalował bardzo sugestywny widok Dzielnicy Łacińskiej, mimo iż kolorystyka dekoracji i kostiumów daleka jest od jaskrawych kontrastówil bogactwa barw. Wytłumił jeszcze ten obraz, oddzielając scenę od widowni przeźroczystą tkaniną. Dzięki temu oraz subtelnej grze świateł, nadał też pożądaną kameralność wnętrza pracowni czterech przyjaciół-artystów żyjących pod dachami Paryża.
Przede wszystkim jednak reżyser nie zrealizowałby swego zamysłu bez znakomicie grającej orkiestry. Andrzej Straszyński udowodnił bowiem jak skutecznym i wrażliwym jest dyrygentem. Jak czuje romantyczną Puccinowską frazę i jak doskonale rozumie śpiewaków. Także śpiewające dzieci, z chóru "Alla Polacca", występujące w tym przedstawieniu.
W obu obsadach "Cyganerii" błyszczy bułgarski tenor Kałudi Kałudow, którego piękny liryczny głos o włoskiej barwie, niemal w pełni oddaje muzyczny wizerunek Rudolfa-poety. Mim (w pierwszej obsadzie Izabella Kłosińska) wzruszając prostotą, najpiękniej zaśpiewała scenę śmierci swojej bohaterki. Nietrafione wydają się natomiast obie postaci Masetty: przerysowane, niekiedy aż ocierające się o wulgarność. Przyjaciołom Rudolfa zabrakło siły ekspresji, ale w obu spektaklach (Mimi w drugiej obsadzie śpiewa Teresa Borowczyk) występują głównie młodzi artyści. Bez premierowej tremy, pokażą na co ich naprawdę stać.
Pewne niedostatki reżyserskiej strony przedstawienia, pozostają jednak w cieniu muzycznego geniuszu Giacomo Pucciniego. To muzyka właśnie najściślej spaja ten spektakl, nadaje mu klimat i charakter. Rzeczywiście, kompozytorowi można w pełni zaufać. Najnowsza warszawska "Cyganeria" ma więc zapewnione powodzenie.
