Artykuły

Tłumaczenie Tadeusz Peiper. Opracowanie tekstu, reżyseria i realizacja TV Irena Wollen, scenografia Jolanta Boni-Marczyńska (emisja 30.XI.1981 - OTY Kraków)

Był ten Lope de Vega przykrojony bardziej do gustów współczesnych aniżeli wynikałoby z oryginału. Irena Wollen opracowująca tekst i reżyserująca przedstawienie nadała "Psu ogrodnika" bieg w kierunku komedii psychologiczno-obyczajowej o starzejącej się przewrotnej dziedziczce szlachetnego rodu i ambitnym młodzieńcu. Niewiele zostało subtelnych uczuć prawdziwie miłosnych. Anna Polony jako Diana powodowała się głównie dumą i zazdrością o to co posiada ktoś inny. Duma nie pozwalała jej pokochać; niższego stanem sekretarza, zazdrość, zawiść i chęć posiadania oddać go innej kobiecie. Cały pomysł Ireny Wollen oparł się właśnie na grze tej wspaniałej aktorki, która w roli Diany mogła jeszcze raz ukazać swe doskonale opanowane rzemiosło, wykorzystać specyficzny timbre głosu, umiejętność przekazywania drobnych niuansów, kobiecych sztuczek, minek, płaczu, itp. Był to pokaz kobiecej przewrotności, całego kobiecego arsenału broni, który poza strojami i pozycją socjalną był orężem Diany w walce o szczęście, a może tylko zaspokojenie kaprysu. Jan Frycz jako sekretarz Teodor, miłości nie udawał ani przed sobą samym, ani przed przyjacielem; jasno wytyczył sobie drogę kariery poprzez małżeństwo, zapewniające pozycję i bogactwo. Zakończenie sugeruje, że odegra na Dianie swoje uprzednie upokorzenia i to dość szybko. Nie bardzo to w duchy Lope de Vegi, ale przedstawienie ośrodka krakowskiego miało pomysł, werwę, jak wspomniano wspaniałą, bogatą rolę Anny Polony, piękne stroje i równie piękne, choć rzadko pokazywane plenery. Cóż trzeba więcej - dla rozrywki...