O teatrze i Polsce
W książce modelowo wręcz historia najstarszego instytucjonalnego teatru w Polsce i jednej z najstarszych polskich instytucji w ogóle wpisuje się w historię kraju. Dudzik zaczyna od sporów wokół kształtu Narodowego - budynku i repertuaru - o książce "W poszukiwaniu stylu. Teatr Narodowy 1924-1919" Wojciecha Dudzika pisze Aneta Kyzioł w Polityce.
Wybieram tę pozycję ze świetnego siedmiotomowego zbioru dzieł opisujących historię Teatru Narodowego (seria ukazuje się na 19 listopada, gdy przypada 250. rocznica pierwszej premiery na scenie nazwanej później narodową) z kilku powodów. Po pierwsze, dzieło Wojciecha Dudzika jest jednym z trzech napisanych specjalnie z okazji jubileuszu, pozostałe - w tym tak monumentalne i już klasyczne, jak "Bogusławski" Zbigniewa Raszewskiego czy "Wielki i smutny teatr warszawski 1868-1886" Józefa Szczublewskiego - to wznowienia opatrzone świeżymi komentarzami. Po drugie, Dudzik z werwą i bez sentymentów opisuje mitologizowany dziś okres II RP. Po trzecie zaś, w książce modelowo wręcz historia najstarszego instytucjonalnego teatru w Polsce i jednej z najstarszych polskich instytucji w ogóle wpisuje się w historię kraju. Dudzik zaczyna od sporów wokół kształtu Narodowego - budynku i repertuaru. Ostatecznie teatr otwarto dopiero sześć lat po odzyskaniu niepodległości, a uroczystość inauguracji poprzedził skandal. Władze Warszawy na zamkniętą imprezę zaprosiły osoby ze sfer miejsko-rządowych, zupełnie pomijając artystów. Prasa nie szczędziła gorzkich słów, krakowski ilustrowany "Kurier Codzienny" grzmiał: "Niesłychane chamstwo magistratu warszawskiego". Dalej nie było łatwiej, aż do niezbyt fortunnego końca, czyli krotochwili "Wesele Fonsia" - ostatniej premiery przed wybuchem wojny. 27 sierpnia 1939 r. "Warszawski Dziennik Narodowy" pisał: "przepełnienie widowni skłoniło dyrekcję teatru do wstrzymania wszelkich ulg i zniżek biletowych". Wiele to mówi o teatrze, jeszcze więcej o jego widzach.
Wojciech Dudzik, "W poszukiwaniu stylu. Teatr Narodowy 1924-1919".
