Jelenia Góra. Bogusław Siwko kończy 60 lat
Bogusław Siwko, aktor Teatru im. Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze, obchodzi dziś 60 urodziny.
Bogusław Siwko, jeden z najbardziej cenionych i lubianych jeleniogórskich aktorów, odtwórca ról scenicznych w ostatnich spektaklach Teatru im. Norwida: "Każdemu Everest" Radosława Paczochy w reż. Piotra Jędrzejasa, "Nadobnisie i koczkodany, czyli zielona pigułka" Witkacego w reż. Pii Partum (jako Tomasz Blazo de Liza), "Akt przerywany" Tadeusza Różewicza w reż. Rolfa Alme, niezapomniany Suseł z widowiska "Alicja w Krainie Dziwów" Maliny Prześlugi w reż. Pawła Aignera, dzisiaj (18.12) kończy 60 lat.
Pochodzi z Białegostoku. Początkowo studiował w łódzkiej Szkole Filmowej. W roku 1979 związał się na stałe z jeleniogórskim Teatrem im. Cypriana Kamila Norwida. Debiutował tu w dwóch przedstawieniach samego Krystiana Lupy: "Nadobnisie i koczkodany" (1979) oraz jako Gość w "Matce" (1979) Stanisława Przybyszewskiego. Po raz kolejny spotkał się z Lupą podczas realizacji "Ślubu" (1984) Witolda Gombrowicza, gdzie wystąpił w roli Pijaka. Siwko znakomicie się czuł w zaproponowanej przez Lupę strukturze inscenizacyjnej, stosunkowo łatwo i skutecznie poddawał się meandrowym zmianom stylistyki jego widowisk.
Na scenie Teatru im. Norwida był potem Stronnikiem Parysa w przedstawieniu "Odprawa posłów greckich" (1980) Jana Kochanowskiego w reż. Wiesława Górskiego, Tezeuszem w klasycystycznej tragedii "Fedra" (1983) Jeana Racine'a w reż. Jeana Marie Pradiera oraz Merrimanem w "Bracie marnotrawnym" (1983) Oscara Wilde'a w reż. Ireny Dudzińskiej. W szekspirowskim "Hamlecie" (1985) w reż. Marka Oliwy zagrał syna starego króla Norwegii - Fortynbrasa. Alina Obidniak powierzyła mu tytułową rolę w "Samuelu Zborowskim" (1985) Juliusza Słowackiego. W roku 1987 zdał aktorski egzamin eksternistyczny.
W dramacie "Ostatnia wieczerza" (1989) Larsa Noréna w reż. Edwarda Myški stworzył wieloznaczną postać Alana, zagraną tu konsekwentnie, mocno, mięsiście, bez łatwego szukania sympatii widowni. W "Martwych duszach" (1990) Mikołaja Gogola w reż. Wiesława Hołdysa bardzo dobrze wypadł w rolach charakterystycznych jako Chłop, Ekonom, Pawłusza, Porucznik z Riazania i Sysoj Pafnutijewicz. Swój komediowy talent prezentował w "Ożenku" (1997) Gogola w reż. Siergieja Fiedotowa, kreując rzutkiego Jajecznicę. W "Dziadach" (1998) Adama Mickiewicza w reż. Grzegorza Mrówczyńskiego grał postać Senatora. W "Ślubach panieńskich" (1998) Fredry w nieco w groteskowej tonacji jako Radost bawił publiczność, obdarzył swojego bohatera poczciwością i wrażliwością, ukrytą pod pozorami śmiesznych gniewów i gderań.
Świetnie poradził sobie jako Woland w "Mistrzu i Małgorzata" (2002) Michaiła Bułhakowa w reż. Siergieja Fiedotowa. Znakomicie odnalazł się jako Prezydent w "Intrydze i miłości" (2008) Friedricha Schillera w reż. Katarzyny Raduszyńskiej. Warto wspomnieć, że Prezydenta (czarnoskórego Stanów Zjednoczonych) zagrał także w "Końcu świata w Deer's Hill City" (2014) Marii Wojtyszko w reż. Jakuba Krofty. W "Trzech siostrach" (2009) Antoniego Czechowa w reż. Krzysztofa Minkowskiego wystąpił w roli Aleksandra Wierszynina. Z kolei w "Sztuce dla dziecka" (2009) Pawła Demirskiego w reż. Moniki Strzępki pojawił się jako angielski pisarz Harold Pinter, laureat literackiej Nagrody Nobla w 2005, otrzymanej za odkrywanie "przepaści pod codzienną gadaniną i wymuszanie wejścia do zamkniętych przestrzeni ucisku".
Współpracował także z jeleniogórskim Teatrem Animacji (m.in. "Rzepiór-Duch gór" (1995) wg baśni karkonoskich w reż. Andrzeja Balla), Teatrem Cinema w Michałowicach (m.in. "Nie mówię tu o miłości" (2001) Zbigniewa Szumskiego), a także warszawskim A3Teatr (2010) i wałbrzyskim Teatrem Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego (m.in. "Burza" (2007) Shakespeare'a jako Stefano, "Dynastia" (2010) w reż. Natalii Korczakowskiej jako Jeffrey). Na deskach Teatru Polonia w Warszawie w sztuce Przemysława Wojcieszka "Jeszcze będzie przepięknie" (2010) zagrał obok Ewy Kasprzyk, Moniki Dryl, Michała Pieli i Rafała Rutkowskiego.
