Zrobiony na szaro
"Dzień świra" w reż. Tomasza Mana w Teatrze Miejskim w Gdyni. Pisze Jarosław Zalesiński w Dzienniku Bałtyckim.
Na "Dniu świra" w gdyńskim Teatrze Miejskim można się dobrze zabawić. Trudniej o zamyślenie. Nie wiem, na ile reżyserujący sztukę Tomasz Man za punkt honoru przyjął odróżnienie się od filmowej wersji "Dnia świra". Ale że stworzył dzieło gatunkowo inne to rzecz pewna. Gdyby upierać się przy filmowych skojarzeniach, na myśl przychodziłyby raczej telewizyjne filmy grupy Monty Pythona. Równie wiele tu groteski i przerysowań, choć oczywiście podlanych polskim sosem.
Prawda - sztuka Marka Koterskiego do takich groteskowych przerysowań sama prowokuje. Jej bohater jest co tu gadać, wyraźnie szurnięty, a świat pokazywany jego oczami mocno odchyla się od pionu. Nie można jednak pokazując jego świat, samemu dać się zwariować. Nie można z jednego zasadniczego powodu. Sztuka Koterskiego jest jednak komedio-dramatem. W tym świecie absurdu, głupoty i chamstwa wegetuje człowiek, którego ludzka i inteligencka wrażliwość cierpi prawdziwe męki. Gdy nie ma miejsca na jego dramat, nie ma miejsca na sedno problemu.
Tymczasem reżyser staje na głowie, by nas za wszelką cenę zabawić. Dobrze wychodzi na tym cała trójka aktorów, bo pokazują, co potrafią, dzięki czemu wiele z kreślonych tu grubą krechą postaci i scenek jest doskonale zagranych. Ale już np. dramat dorosłego mężczyzny wplątanego w nierozwiązany konflikt z matką, nie ma tu szans zabrzmieć. A sąsiad Rączka, czyli polski hydraulik bynajmniej nie w eksportowym plakatowym wydaniu, jest tu figurą z kabaretu, a nie kimś "z życia wziętym".
Ładnym scenograficznym pomysłem było rozegranie przedstawienia w dwóch kolorach, szarości, symbolizującej smętną jakość życia bohatera, i czerwieni, pojawiającej się, gdy przechodzimy do jego marzeń i tęsknot za życiem lepszym. Jednak w reżyserii takiego drugiego koloru, głębszego planu, zabrakło.
