Piotruś, kaczka i wilk
Bardzo to ładnie ze strony "Groteski", że postanowiła dzieci karmione głupkowatymi melodyjkami albo pseudo-rockowymi rąbankami, ukulturalnić bajką muzyczną Prokofiewa. Świat muzyki nie kończy się na prymitywnych piosenkach A. Korzyńskiego z "Akademii Pana Kleksa" i kiczowatych przebojach ,Modern Talking". Nigdy dość powtarzania tej prawdy i potwierdzania jej praktyką muzyczną. Dobrze, bardzo dobrze się stało, że oryginalna (a przecież wcale nietrudna w odbiorze) muzyka Prokofiewa ilustrująca opowieść o dzielnym chłopczyku, groźnym wilku i dobrodusznych zwierzątkach zawędrowała na krakowską sceną dla dzieci.
Szkoda jednak, że tak słabo została wyeksponowana: muzyka stanowi tu jedynie tło do zainspirowanej utworem Prokofiewa poetyckiej baśni Ewy Lipskiej. Baśń ta, obfitująca w piękne porównania na pewno służy pobudzeniu wrażliwości dziecka, ale dobrze byłoby takie, skoro już teatr się na Prokofiewa zdecydował, wyciągnąć wszystkie kształcące konsekwencje i muzycznego pierwowzoru! Choćby kwestia uświadomienia dzieciom różnorodności i charakterystyki brzmienia instrumentów: w Prokofiewowskiej bajce każda postać ma "swój" instrument: Dziadek - fagot, Kot - klarnet, Ptaszek - flet. Warto było chyba wyeksponować ten fakt bardziej wyraziście, niż to miało miejsce w omawianym spektaklu. W ogóle muzyka stanowiła tu tylko tło i trudno mi się pogodzić!
Ale poza tym bajka jest w porządku. Podobać się może zawadiacki Piotruś (Barbara Cieślak), i fajtłapowata Kaczka (Hanna Szymańska) - tylko dlaczego scenograf zrobił z niej rudą kuzynką Kaczora Donalda? , i groźny Wilk (Robert Mika)... I dowcipnie pomyślane kwiatki leśne... Na pewno warto przyprowadzić do "Groteski" dzieci (tym razem maluchy) na tę zręcznie wyreżyserowaną przez Romanę Próchnicką prościutką i wdzięczną bajeczkę.
