Artykuły

"Matka Courage i jej dzieci" Bertolta Brechta w reż. Michała Zadary w Teatrze Narodowym w Warszawie. Pisze Marzena Rutkowska w Tygodniku Ciechanowskim.

Michał Zadara to reżyser pozbawiony pokory. Zafascynowany sobą jest jednak przez teatry niemal rozchwytywany.

Tym razem wyreżyserował w Teatrze Narodowym "Matkę Courage i jej dzieci". To znany, popularny, wystawiany przez wiele polskich teatrów dramat. Tytułową rolę matki Courage grały najwspanialsze aktorki, choćby Lidia Zamkow, Anna Polony, Hanna Skarżanka.

W inscenizacji Zadary w tytułowej roli wystąpiła Danuta Stenka: ostrzyżone na zapałkę włosy, gibkie ruchy, ubrana w krótkie spodenki. Aktorka ta potrafi zagrać niemal wszystko. Ale tym razem chyba nie zagrała matki Courage takiej, jak sobie wyobrażałam. Nie czuje tej roli. Odniosłam wrażenie, że markuje. A może to wina reżyserskiego pomysłu? Zadara akcję dramatu przeniósł z XVII wieku w czasy współczesne, a nawet w przyszłość. Wojna ma tu zupełnie inny charakter aniżeli w przeszłości. Główna bohaterka nie przechodzi metamorfozy. Nie potrafi bronić swojej rodziny. Tak naprawdę wojna ma się stać tylko źródłem zysku.

Nie do wybaczenia jest odarcie dramatu ze znanej, pięknej muzyki Kurta Weilla. Kompozycje Paula Dessau drażnią swoją chropowatością. Surowość tych dźwięków denerwuje. Reżyser nie wykorzystał talentu i możliwości aktorów narodowej sceny.

Wyrazistą interpretację ról zaprezentowali Ewa Konstancja Bułhak, Arkadiusz Janiczek i Kamila Baar-Kochańska.

Niespójna scenografia pozbawiła dramat tak charakterystycznego wozu - furmanki. Scenograf Robert Rumas wtłoczył matkę Courage do mercedesa. Na scenie umieścił ogromną makietę zrujnowanego miasta, stolik turystyczny z wodą mineralną na blacie, pianino i wiele innych rzeczy. Moim zdaniem wyszedł chaos i bałagan.

Trudno mi zrozumieć zachwyt nad umiejętnościami artystycznymi Michała Zadary, przyznawanie mu wielu nagród. Ale o gustach się nie dyskutuje. Szkoda, że widzowie na narodowej scenie otrzymują kompilację rodzajowych obrazków.