Artykuły

Mamusia pije i daje sobie w żyłę. Synek - z głową przepeł­nioną ideami - staje się utrzymankiem bogatej flądry oraz szpiegiem. Jego żona - lafirynda pierwszej klasy, puszcza się, z kim może i kiedy może. Oto galeria postaci szanowne­go imć pana Witkacego.

Jerzy Sopoćko odczytał jego "Matkę" przez to, co porobiło się dzisiaj ze współczesną rodzi­ną. Wbrew lansowanemu w telewizyjnych reklamach modelowi szczęśliwej rodzinki, zja­dającej z apetytem najlepszą na świecie margarynę, reżyser pokazał degradację tego pojęcia i ukrytą w czterech ścianach tra­gedię ludzi połączonych więza­mi krwi i przez to zmuszonych do wspólnej egzystencji.

Janina Węgorzewska Ewy Pająk jest zmęczoną życiem, starą kobietą, z rozrzewnie­niem wspominającą swe ary­stokratyczne pochodzenie. Przygnębienie i obawy o przy­szłość syna leczy alkoholem i morfiną, doprowadzając się w II akcie do opłakanego stanu osoby uzależnionej, która w żaden sposób nie może po­wstrzymać drżenia rąk ani wstrząsających całym jej cia­łem patologicznych drgawek.

Jej syn Leon Węgorzewski w wykonaniu Grzegorza Kwasa poszukuje u niej wsparcia, przybierając pozycję embriona. Dopiero w miarę rozwoju akcji staje się wyrachowanym cynikiem, przez którego jednak - od czasu do czasu - przema­wiają ludzkie uczucia, co czyni tę rolę bardziej interesującą. Takich odruchów nie ma już Zofia Plejtus Olgi Przeklasy-Wójcik. Onieśmielona po­czątkowo panna, bardzo szyb­ko przeobraża się w rozwiązłą, acz atrakcyjną kurtyzanę, któ­rej pozbawiony wszelkich skrupułów, demoniczny wampiryzm pozwala wysysać z oto­czenia wszystkie soki. To ona inicjuje najlepszą w spektaklu scenę kokainowej orgii, która doprowadza do śmierci matki.

Całość spaja grupa ubra­nych na czarno muzykantów, którzy nie tylko komentują stany ducha poszczególnych bohaterów, ale także zapra­szają publiczność na widow­nię, wprowadzając już w foy­er niepokojący nastrój.

Przedstawienie powinno przyciągnąć do teatru mło­dzież, która w szkolnej lektu­rze odnajdzie bliskie jej proble­my rodzinnej degrengolady i braku możliwości porozumie­nia się osób sobie najbliższych.