Artykuły

"Na obraz i podobieństwo twoje" Piotra Trojana w reż. autora w Teatrze Nowym w Poznaniu. Pisze Stanisław Godlewski w Gazecie Wyborczej - Poznań.

"Na obraz i podobieństwo twoje" Piotra Trojana to zabawny i świetnie zagrany spektakl, w którym niestety poruszono zbyt dużo tematów.

Piotr Trojan to człowiek orkiestra: aktor, reżyser, choreograf, tancerz, dramatopisarz. Po błyskotliwym debiucie, jakim był "Grind/r" w TR Warszawa (przedstawienie o aplikacji randkowej dla gejów), w poznańskim Teatrze Nowym zrealizował swój drugi autorski spektakl. O ile w pierwszym historie bohaterów spajał wspólny wątek randek za pomocą internetowej aplikacji, o tyle w "Na obraz i podobieństwo twoje" spójności raczej nie ma, pewnie dlatego, że główny temat został potraktowany nazbyt obszernie.

Ciało, YouTube, starość...

Bo tematem jest ciało. Wyjściowo miało być chyba przede wszystkim o współczesnym kulcie ciała w postaci kulturystyki i wszechobecnych siłowni. Ale wiadomo, trudno o tym opowiedzieć bez refleksji na temat mediów (dlatego główny bohater ma kanał na YouTube), a jak już wprowadzamy media, to pokażmy także tych, którzy zasiadają przed ekranami i krytykują ciała znanych i nieznanych. A skoro hejt, to także warto wspomnieć o zagrożeniach związanych z kultem cielesności - tu wskakuje wątek anoreksji. A jak już ciała chore, to poszerzmy je także o takie, które w ogóle nie są reprezentowane w kulturze - czyli ciała stare. I tak dalej, i tak dalej - tak to już bywa z ciekawymi tematami, że jedno zagadnienie otwiera nam drzwi do trzech kolejnych.

Wspaniale, że twórcy wykonali tak duży research i uruchomili tyle kontekstów związanych z tym bardzo ważnym i ciekawym współczesnym problemem, jednak w efekcie ten nadmiar wątków sprawia, że przedstawienie gubi gdzieś klarowność przekazu, zaś widz traci z oczu bohaterów i nie umie ich w żaden sposób ze sobą połączyć. Na to wszystko nałożona jest jeszcze (zupełnie niepotrzebna) rama eksperymentu Mars One - prywatnej inicjatywy holenderskiego bogacza, który planuje założyć kolonię na Marsie. Oczywiście ma ona się składać z najlepszych egzemplarzy rodzaju ludzkiego - i tu wracamy znów do ciała. I chociaż Mars One to historia, która aż się prosi o jakąś realizację sceniczną, tutaj niepotrzebnie rozbija akcję.

Rewelacyjny Eryk

Historia rozpoczyna się w dość prosty sposób - w małej wsi mieszka matka (Martyna Zaremba-Maćkowska) z dwójką synów: Erykiem (Grzegorz Gołaszewski) i Piotrem (Nikodem Kasprowicz). Rola Gołaszewskiego to absolutna rewelacja - jako Eryk, główny bohater całej opowieści, jest jednocześnie troglodytą i prostaczkiem o gołębim sercu, agresywnym osiłkiem i sympatycznym youtuberem, pełnym mądrości z internetowego kursu coachingu. Podporządkowany zaborczej matce (Martyna Zaremba-Maćkowska prowadzi tę rolę zaskakująco, ostro, a jednocześnie w wielu momentach lirycznie), stara się ułożyć sobie życie.

Równolegle jego brat zgłasza się do marsjańskiego projektu (potencjał Nikodema Kasprowicza nie został w pełni wykorzystany w tym przedstawieniu). I właściwie tyle - reszta to raczej zbiór scenek i monologów różnych postaci związanych z braćmi. Warto wspomnieć o trzech rolach kobiecych. Alicja Juszkiewicz gra anorektyczkę, która poddaje się operacji redukcji wagi, Anna Langner portretuje prostą, małomiasteczkową dziewczynę, zaś Irena Dudzińska w przejmującym monologu przedstawia problem starzenia się ludzkiego ciała i jego erotyczności. Właściwie wszyscy aktorzy grają dobrze - Trojan umiejętnie prowadzi zespół, a jednocześnie udaje mu się pisać dowcipne i błyskotliwe dialogi (za dramaturgię tekstu reżysera odpowiadał Michał Pabian). Świetne są krótkie filmy zrealizowane przez Patrycję Płanik, które uzupełniają narrację sceniczną.

W efekcie powstało przedstawienie lekkie, dowcipne i bystre, które pozostawia niedosyt. Twórcy chcieli poruszyć zbyt wiele wątków, w efekcie każdy z nich został potraktowany zbyt powierzchownie, by powiedzieć nam coś nowego na temat ciała we współczesności, lub choćby narzucić inną perspektywę patrzenia na ten temat.