Morfeusz nie pozwolił na sen
"Morfeusz Sen" Jerzego Moszkowicza w reż. autora w Scenie Wspólnej Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu. Pisze Stefan Drajewski w Polsce Głosie Wielkopolskim.
Jakub Psuja zamienił Salę Kameralną Sceny Wspólnej w dużą sypialnię: na środku leży olbrzymia kołdra, na której rozkładają się dzieci, dookoła siadają dorośli. Każdy wchodząc do tej sypialni bez butów, dostał swoja poduszeczkę. Gest niebezpieczny, pomyślałem. Łatwo zasnąć. Ale Radosław Elis, chociaż wciela się w Morfeusza - boga marzeń sennych - nie pozwolił na sen.
Jerzy Moszkowicz wprowadził na scenę kilkoro bohaterów. Widzimy i oglądamy jednak tylko Morfeusza. O Krzysiu wiemy, że ma iść spać (może jest wśród tych, którzy zajęli wielka kołdrę?), a rodzice właśnie wychodzą, bo muszą coś poszukać na strychu (głosy Marii Rybarczyk i Piotra Dąbrowskiego z offu). Przez moment wydawało mi się, że Moszkowicz zaprosił nas do udziału w eksperymencie usypiania dzieci w wieku 5-7 lat. Żart. Autor tekstu i reżyser w jednej osobie wspólnie z odtwórcą Morfeusza zaproponowali publiczności spotkanie z bohaterami bajek i baśni, które sami poznali w dzieciństwie.
Opowieść Morfeusza o Smokach i Baba Jadze nie mogła nikogo uśpić. Elis snuje swoją narrację bardzo delikatnymi i subtelnymi środkami aktorskimi. Posługuje się kołysankami, które budują magiczny klimat, ale nie pozwalają zasnąć. Wręcz przeciwnie: budzi wśród młodej publiczności zainteresowanie. Chciałoby się powiedzieć, że użycie piano, a nawet pianissimo, pozwala w sztuce dla dziecka osiągnąć więcej niż forte. Dzieci, które zewsząd atakowane są jazgotem, technologią, nagle przez godzinę zasłuchane, zrelaksowane chłoną słowa i subtelne dźwięki muzyki Gabriela Kaczmarka. Czasami tylko zagadują aktora.
Oszczędność formy opłaciła się. Dzieci zaufały Morfeuszowi, który czasami tylko schodzi ze swojego krzesła i porusza się kocimi ruchami pomiędzy nimi, leżącymi na tej wielkiej kołdrze.
