Absurd Mrożka, absurd opery
Jarosław Kilian, który właśnie pierwszy raz w życiu znalazł się jako reżyser w teatrze operowym, zaczął szczęśliwie: od parodii. W słowie wstępnym w programie napisał: "Słowo pastisz pochodzi od włoskiego wyrazu pasticcio oznaczającego pasztet. Pasztet podaje się zazwyczaj jako hors d'oeuvre. Może być wyśmienitą przystawką i smakowitym preludium przed daniem głównym". Być może stanie się przystawką nie tylko dla widzów, lecz i dla reżysera?
Pierwsza bowiem realizacja Kiliana w Teatrze Wielkim - "Kynolog w rozterce" Henryka Czyża, wystawiony z okazji 70. urodzin kompozytora, a zarazem znanego dyrygenta i pisarza muzycznego - jest bardzo udana. Dowcipna nie na siłę, lecz całkowicie naturalnie; odrobinę (pod względem inscenizacji) odbiegająca od Mrożkowego oryginału, lecz w sam raz na tyle, by przedstawienie jeszcze bardziej ożywić. Muzyczny dowcip - parodia opery od Moniuszki do Wagnera - łączy się ściśle z dowcipem tekstowym i scenicznym.
Znakomicie sprostali temu śpiewacy, wydobywając swe walory aktorskie: Ryszard Cieśla w roli tytułowej, rzeczywiście wciąż w rozterce; Krzysztof Szmyt jako demoniczny Nieznajomy, Grażyna Ciopińska jako seksowna Przyjaciółka Ptaków. Delegat Towarzystwa Przyjaciół Koni został w stosunku do oryginału rozmnożony na troje (Czesław Gałka, Bernard Ładysz i Ryszard Morka). Nie można też pominąć - również dodanej przez Czyża - roli Narratora, w której błysnął Zbigniew Bogdański.
Niemniej jednak ważnymi bohaterami są tu zwierzątka - wspaniałe lalki wykonane przez Adama Kiliana: psy wywieszające ozory i poruszające się ślad w ślad za swoim panem, a na za-kończenie spektaklu cała zgraja rozmaitych ptaszków z chodzącym pingwinem na czele.
Wszyscy świetnie się bawili - z wyjątkiem kompozytora, który na premierę nie przyszedł. Może tylko żałować.
