Na marginesie "Manewrów miłosnych"
Wystawiając "Manewry miłosne", bezpretensjonalną trzyaktową komedię muzyczną Turskiego, zrobił dyr. Skąpski duże ustępstwo na rzecz tzw. szerokiej publiczności. Sztuka ta bowiem, pozbawiona większych ambicyj artystycznych, przypadła bardzo do smaku publiczności szczecińskiej, która tłumnie zapełniła salę Teatru Polskiego. Nie należy z tego powodu załamywać rąk, gdyż procent tego rodzaju sztuk jest w programie Teatru Polskiego bardzo mały, poza tym chodzi o związanie jak najszerzej rzeszy publiczności z teatrem. Amator "Manewrów miłosnych" pójdzie na pewno na "Roxy", a zobaczywszy "Roxy" zawędruje na poważniejszą sztukę. Ale nawet dla bardziej wybrednych zwolenników Melpomeny stanowią "Manewry miłosne" miłe rozmaicenie repertuarowe, dając możność zobaczenia - po farsie i komedii satyrycznej - komedii muzycznej. Z aktorów "rasową" grę pokazał właściwie tylko p. Michelski W., doskonały, pełen scenicznego temperamentu aktor. Inni, z wjątkiem p. Grota, który na scenę dostał się przedwcześnie, poprawni. Niewątpliwie, że gdyby ta komedia uzyskała odpowiednią oprawę muzyczną oraz wyższy poziom gry u niektórych aktorów, byłaby naprawdę miłym spektaklem. Trudno jednak winić o to Dyrekcję, która na razie nie posiada własnej orkiestry, aktorów zaś powoli, ale stale uzupełnia nowymi siłami. I tu właśnie tkwi zagadnienie, które należy otwarcie i odważnie poruszyć. Szczecin rozwija się coraz bardziej. Tego pędu do rozwoju, szczególnie na polu kulturalnym, nie wolno nam zaprzepaścić. Czynniki kierownicze powinny wszelkimi siłami ściągać do Szczecina każdą wartościowszą jednostkę, tępić natomiast uniwersalistycznych nieuków. Na pocieszenie można tylko jedno stwierdzić. O ile dzisiejszy Szczecin znosi jeszcze pewne zera umysłowe, to Szczecin jutrzejszy zmiecie je z powierzchni kulturalnej. Po prostu siła rozwoju duchowego wyrzuci ich za burtę życia kulturalnego. Takie jest bowiem prawo rozwoju, na które nie pomoże biednym zerom żadną protekcja!
