Aktorski i kameralny
"Życie jest snem" w reż. Waldemara Zawodzińskiego w Teatrze Nowym w Poznaniu. Pisze Olgierd Błażewicz w Głosie Wielkopolskim.
Teatr Nowy jest od lat domem wielkiej klasyki i jednym z ostatnich jej bastionów. Ale i tutaj dociera idea współczesnej reinterpretacji.
"Wujaszek Wania" przeniesiony w nasze czasy i pozbawiony wewnętrznego ciepła postaci był pierwszą tego jaskółką. Kolejną przyniosło "Życie jest snem" Calderona w przedstawieniu Waldemara Zawodzińskiego. W 1978 roku w Nowym Cywińskiej, w spektaklu Wojciecha Szulczyńskiego, była to kostiumowa bajka mająca w sobie coś z barokowej opery. Piękny teatr formy, ale pusty i bez filozoficznej głębi.
Dramat Calderona w interpretacji Zawodzińskiego jest diametralnie inny. Przeniesiony we współczesne realia traci swój barokowy kunszt, a poetycko-filozoficzne pytania o to, czym jest sen, czym śmierć, a czym życie - dziwnie obco brzmią w ustach odzianych w uniformy brygady antyterorystycznej postaci. Surowa i niezbyt piękna dla oka scenografia, też nie najlepiej sprawdza się w zetknięciu z poetycką imitacją Jarosława Marka Rymkiewicza. Ale ma to przedstawienie dwa bardzo istotne walory. Pozwala zrozumieć sens i przesłania filozoficzne dramatu. Stawia jakże istotne pytania o to, kim jesteśmy i, co determinuje nasze człowieczeństwo, najważniejsze - co nas czeka po śmierci?
Drugim równie istotnym walorem tego spektaklu jest jego aktorstwo. Pozbawieni gorsetu barokowej formy i przeniesieni w wymiar kameralnej współczesnej sceny aktorzy koncentrują całą swą uwagę na budowaniu związków między postaciami i precyzyjnym dialogu. Prawdą aktorską postaci przede wszystkim zaskakuje, nie obsadzany dotąd w tak kluczowych rolach jak Segismodo - Radosław Elis. Potwierdza swą klasę aktorską Mirosław Kropielnicki jako Clarin. Podobnie Sława Kwaśniewska, w męskiej roli starego Króla. Ale i pozostałe role także budzić mogą uznanie. Takie na przykład jak Rosaura - Malwiny Irek czy Estrella - Antoniny Choroszy. I raz jeszcze spektakl ten potwierdza wyjątkowy potencjał aktorski tej sceny.
