Widowisko wizytówka
"Carmina Burana" Carla Orffa w inscenizacji i choreografii Emila Wesołowskiego w Operze Krakowskiej w Krakowie. Pisze Paweł Dybicz w Przeglądzie.
Powierzenie Emilowi Wesołowskiemu inscenizacji "Carmina Burana" oczywiście zapowiadało widowisko muzyczno-słowno-taneczne. Ale że aż tak porywająco taneczne, trudno było przewidzieć. Po raz kolejny Wesołowski dał się poznać jako gorący zwolennik zwiększenia roli baletu w operze. Widz musi odnosić wrażenie, że w krakowskim przedstawieniu dominują tancerze, śpiewacy są nie tyle dodatkiem, ile uzupełnieniem, choć wykazali się znakomitym przygotowaniem i głosową dyspozycją. Mariusz Godlewski dał wręcz popis wykonania pieśni składających się utwór Orffa. Wyrazista intonacja, swobodne przejścia od piano do forte musiały robić wrażenie. Świetnie też wypadła Ewelina Szybilska, z którą Opera Krakowska powinna nawiązać bliższą współpracę. A balet figurami, tańcami bezsłownie wyrażał to, co w oryginalnych średniowiecznych pieśniach zawarli waga-bundzi. Jego soliści Malika Tokkozhina, Dzmitry Prokharau czy Leonardo Cusinato tańczyli tak, że widz nie zastanawiał się, po co tyle baletu w inscenizacji - wraz z powietrznymi akrobacjami dopełniał widowisko, które może być wizytówką Opery Krakowskiej.
Carl Orff, "Carmina Burana", inscenizacja, choreografia Emil Wesołowski, kierownictwo muzyczne Tomasz Tokarczyk, spektakl 28 kwietnia 2018
