Premiera "Martwej natury w rowie" Fausto Paravidino
W Teatrze Dramatycznym trwają próby do spektaklu "Martwa natura w rowie" Fausto Paravidino w reżyserii Małgorzaty Bogajewskiej. Polska premiera odbędzie się 15 czerwca na Scenie na Woli Teatru Dramatycznego.
Po sobotniej nocy na peryferiach włoskiego miasta znaleziono ciało dwudziestodwuletniej kobiety. Kim jest i dlaczego została zamordowana? Inspektor Salti musi znaleźć zabójcę, zanim sprawą zainteresują się media. W rozwiązaniu zagadki szukać pomocy u miejscowych szumowin. Akcja dramatu rozgrywa się w ciągu kilkunastu godzin od popełnienia przestępstwa.
Biała naga dziewczyna, zamordowana, to sensacyjna wiadomość, a sensacyjne wiadomości zawsze przeszkadzają w prowadzeniu śledztwa. Franko Paravidino wykorzystując znany widzowi schemat kryminału, pokazuje - z perspektywy kilku bohaterów - świat, który rozpadł się na kawałki. Na pierwszy rzut oka to jest kryminał. Mamy tu wciągającą intrygę, podążamy za śledztwem, zastanawiamy się, kto zabił, ale w przeciwieństwie do zwykłego kryminału, który ogranicza się właściwie do intrygi, tu mamy pęknięcie. Widzimy świat, który się zachwiał, świat przesterowany, bohaterów poznajemy w momencie szaleństwa, po sobotniej, intensywnej nocy, jeszcze pijanych, półprzytomnych. Ten trup staje się dla nich jakimś otwarciem świata ich własnych lęków. Ciekawe jest to, że ten świat za chwilę wróci do swoich torów, nic tu się nie zmieni. Ot,jedna matko będzie żyć bez córki. Widzimy moment wycięty z rzeczywistości, gdzie granica między tym, co realne, żywe, przewidywalne, oswojone, a tym co jest śmiercią, światem wyjętym z lęków dziecięcych, podszewką życia na moment się zaciera.- mówi o spektaklu Małgorzata Bogajewska
Kiedyś jechałam samochodem obok szpitala i stojąc na światłach zobaczyłam kobietę, która postanowiła usiąść sobie na słupku do parkowania. Mimo kilku prób, nie mogła przysiąść, było to dziwnie nieporadne. Po chwili zobaczyłam że ma siatkę z której wystaje but. Zrozumiałam, że tej kobiecie ktoś umarł, a ona nie wie, co z sobą zrobić, rzeczywistość ją przerasta, chce usiąść, ale przecież to jest słupek do parkowania, me do siadania To był kawałek rzeczywistości, w którym widać pęknięcie, jeśli się chce je dostrzec. I coś takiego jest w tym dramacie. Na pierwszy rzut oka to jest kryminał. Mamy tu wciągająca intrygę, podążamy za śledztwem, zastanawiamy się, kto zabił, ale w przeciwieństwie do zwykłego kryminału, który ogranicza się właściwie do intrygi, tu mamy pęknięcie. Widzimy świat, który się zachwiał, świat przesterowany, bohaterów poznajemy w momencie szaleństwa, po sobotniej, intensywnej nocy, jeszcze pijanych, półprzytomnych. Ten trup staje się dla nich jakimś otwarciem świata ich własnych lęków. Ciekawe jest to, że ten świat za chwilę wróci do swoich torów, nic tu się nie zmieni. Ot,jedna matko będzie żyć bez córki. Widzimy moment wycięty z rzeczywistości, gdzie granica między tym, co realne, żywe, przewidywalne, oswojone, a tym co jest śmiercią, światem wyjętym z lęków dziecięcych, podszewką życia na moment się zaciera. Tekst jednak nie wymusza podążania tym tropem, można w nim zobaczyć po prostu historię kryminalną, on nie próbuje być na siłę filozoficzny, mądry, ale pokazuje wycinek rzeczywistości, w którym można zobaczyć nasze lęki, jeśli chce się je dostrzec.
W dramacie Paravidino pociąga mnie to, że odziera śmierć z patosu, zderza tragedię z banalnością, codziennością, która jej zawsze towarzyszą. Nie daje też prostych rozwiązań, których oczekujemy. Jak w dobrych filmach za pomocą prostej historii autor pokazuje znacznie więcej, ale robi to stopniowo wciągając nas w swój świat. "Martwa natura w rowie" jest rodzajem lusterka przystawionego rzeczywistości. Uświadamia nam jak bardzo nasze myślenie jest zarażone schematami, które narzuca telewizja, gra z tymi schematami, z konwencją serialu kryminalnego.
