Dni Turbinów
Teatr im J. Słowackiego zamierzał tym spektaklem uczcić 70. rocznicę Rewolucji Październikowej, o czym, żeby nikt nie miał wątpliwości, poinformowano w programie teatralnym Nie zapomniano przy tym napomknąć, że to sposób czczenia przewrotny, bo długa (i pełna kłód rzucanych przez cenzurę) była droga tego utworu z szuflady do odbiorcy, Zarzucano Bułhakowowi przede wszystkim że w zbyt przyjaznym świetle pokazał przedstawicieli Białej Gwardii.
W przypadku spektaklu przedstawionego przez Teatr im. Słowackiego zarzut ten nie miałby podstaw Białogwardziści prezentują się okropnie. Oglądamy ich niemal wyłącznie podczas picia wódki. Są więc ustawicznie nietrzeźwi a więc reagują na ogół hałaśliwie i prymitywnie. Legitymują się manierami, których powstydziłby się ostatni parobek. Jeden przy głupi, drugi szuja trzeci pajacowaty fircyk czwarty niedorobiony lebiega, piąty - chamowaty pijak, szósty... no. postać Aleksego Turbina (Jacek Strama) wnosi pozytywniejsze wartości, nie dało się tego zatuszować. ale przynajmniej sugestywnie zademonstrowano nam mamy jego koniec (aktor oślepiony nagle ostrym reflektorem przewrócił się, co oznaczało, że został zastrzelony,..) Rola jedynej kobiety wplątanej w tę bandę prostackich łapserdaków nie była zbyt wdzięczna. Jolanta Łagodzińska zagrała Helenę eksponując jej wyrozumiałość i miękkość. Na tle krzykliwych, przerysowanych sylwetek męskich rola ta wygrywa dzięki kontrastowemu wyciszeniu.
To wszystko jednak jest mało ważne, bo trudno zauważalne: spektakl ten bowiem jest nieprawdopodobnie nudny i doprawdy trudno wykrzesać z siebie choć iskierkę zainteresowania zmusić się do śledzenia losów rodziny należącej do Przegranej Warstwy. Koślawo i bez ikry poprowadzona sztuka przetacza się z jednego końca sceny w drugi, a publiczność poziewując i skrzypiąc niemiłosiernie fotelami, nudzi się.
