Parady na 80 minut
Krótkie, poprzedzające główne dania teatralne wieczoru intermezza to parady. Zabawne scenki i obrazki, najczęściej wywodzące się z tradycji komedii dell'arte. I takie to "Parady" Jan hrabia Potocki napisał był po francusku, ku uciesze łańcuckiego dworu w 1792 roku. Teraz przypomniał je nam Krzysztof Zaleski z dużej sceny Teatru Nowego.
Przedstawienie jest aż do przesady krótkie. Czystej gry jest tu 80 minut, wraz z ukłonami i oklaskami półtorej godziny. Kiedy kurtyna unosi się mamy przed sobą scenę usytuowaną na dwóch poziomach. Na dole proscenium dzieli barierka, która będzie też w tym przedstawieniu drążkiem dla linoskoczków, lub i schronieniem przed nadto gwałtownym Leandrem. Na górze usytuowana jest galeryjka dla publiczności dworskiej, na której to zgromadzona została i przygrywająca w tym spektaklu kapela i towarzyszący aktorom chórek. A ten chór podejmie też nieraz dialog z aktorami. Ale, najważniejsze jest oczywiście to co rozgrywa się tutaj na scenie.
Mamy tutaj pięć postaci scenicznych i siedmiu aktorów. Trzech Gilów: Mirosława Kropielnickiego, Pawła Binkowskiego i Wojciecha Denekę, dwie Colombiny-Zerzabelle: Marię Rybarczyk i Bożenę Borowską, trzech aż starych, safandułowatych oraz łatwo dających się oszukać ojców i mężów-Kasandrów: Michała Grudzińskiego, Mirosława Kropielnickiego i Aleksandra Machalicę a także dwóch Leandrów: Pawła Binkowskiego i Aleksandra Machalicę. Każdy z nich na swój sposób jest zabawny, sprawny fizycznie i aktorsko. Każdy też od siebie ma nam coś do zaproponowania. Jakiś zabawny gag, gest czy sposób poruszania się.
Ale kiedy kurtyna opada przedstawienie pozostawia po sobie jakieś uczucie niedosytu. Coś zabawnego przed nami naszkicowano, i oto nagle bez skonsumowania tego głównego dania, gdy wieczór zdawał zapowiadać się wcale zabawnie, każą nam nagle iść do domu. A przecież niczego de facto nam jeszcze nie powiedziano, a na następną premierę każą nam czekać do przyszłego sezonu...
