Artykuły

"Z melonikiem na bakier" - rewia pretensjonalna w 16 wyczynach.

Nowy kabaret literacki, funkcjonujący "na pięterku" w Ziemiańskiej, pierwszym swoim programem wzbudził odrazu wielkie zainteresowanie. Programem drugim podbił już Warszawę bezapelacyjnie. "Male ku-pe-ku", jak się je pieszczotliwie w skróceniu nazywa, jest dziś definitywnie ulubionem miejscem rozrywki "wyższych 10-ciu tysięcy". Zasłużyło na to zarówno świetnym programem, jak znakomitym poziomem wykonania.

Kierownictwo teatrzyku poszło zdecydowanie po linji śmiałej satyry i aktualności - rezygnując słusznie z opatrzonych i ogranych elementów taneczno - rewjowych. Nie wiadomo od kogo zacząć listę pochwalnych superlatywów - więc chyba, zgodnie z tradycją, zaczniemy od gościa, t. j. od Toli Korjan, najznakomitszej dzisiaj diseuse'y w Polsce.

Fenomenalna wrażliwość i niezwykle rozległa skala ekspresji tej świetnej młodej artystki dają widzowi szereg wzruszeń głębokich i niesłychanie różnorodnych. Od tragicznych dziejów Zosieńki, zabitej w lesie przez Jasia, przerzuca nas artystka magją swego talentu w iskrzące swawolnym humorem dzieje lekkiego żywota Madame Arthur które podaje z dowcipem i finezją niezrównaną.

Dymsza - znów przepyszny, a że tym razem występuje wielokrotnie, więc do radości powodów mamy mnóstwo. I wtedy, gdy jako witaminowy Sasanek propaguje najnowsze zdobycze wiedzy djetetycznej, i kiedy w towarzystwie Olszy i Boguckiego z łopatą w ręku służy ojczyźnie, kopiąc "pierwszy metr metra", i kiedy w tejże samej świetnej kompanji uprawia politykę, dochodząc do wniosku, że programem najrozsądniejszym jest niezawodna "wazelina", i wreszcie gdy "z melonikiem na bakier" i laseczką w ręku spaceruje po Nowym Świecie, wesoły jak przykazała władza najwyższa. Świetne teksty i znakomite wykonanie. Co tu dużo mówić: Dymsza!

Olsza - to znów "klasa dla siebie" - i to klasa coraz lepsza. Mając tzw. "warunki zewnętrzne", któreby go raczej predystynowały na demonicznego estradowego "pożeracza serc" - ten artysta kpi sobie ze swych "warunków", charakteryzuje się bez litości na maszkarę i wydobywa coraz mocniej komizm i charakter swych typów. "Ballada uliczna" o uczciwym "Jot. Podskrobku" była arcydziełem: smętny śpiewak podwórzowy, wywodzący cudnym stylem strofy o losach uczciwego szofera - wywoływał obfite łzy na sali. Łzy śmiechu, oczywiście. Umiar w geście, tępy spokój podwórzowego artysty, latające po przypuszczalnych otwartych lufcikach zapłynięte, mgliste oczki, zrezygnowane i dyskretne pociąganie nosem - ileż tu szczegółów, składających się na nieodparcie komiczną sylwetkę!

Zupełnie inny styl - żebraka trochę romantycznego, a trochę rożnego - ma "Serenada żebracza", którą wisząc śpiewa w ramach wskrzeszonego paryskiego "Cabaret artistique".

W ramach "Cabaret artistique" ujawnia też swe nieprzeciętne zdolności do groteski Halina Kamińska, pełna życia i trafnie podkreślająca pointy. "Wizyta ministra" z repertuaru "Chat noir" zrobiona była doskonale, piosenka Xanrofa "Szkoda, że nie ze mną" miała smak właściwy, a "Niech ci będzie na zdrowie" - pyszne zacięcie mściwej plotkarki. W duecie z Olszą "Ballada o księciu" oboje dali świetny popis humoru, a publiczność z dziką radością słuchała dziejów rudobrodego starca, rozmiłowanego w "starozakonnej". Tekst Jurandota doskonały.

Nastroje liryczne i piękne głosy zaprezentowali: Olga Kamieńska i Andrzej Bogucki. Kamieńska może tym razem mniejsze miała popie popisu - gdyż nie dano jej piosenek dostatecznie mocnych i namiętnych.

Andrzej Bogucki bardzo ładnie odśpiewał Berengera "Piosenkę sąsiedzką", wraz z Olszą dał dowcipną i zawsze aktualną satyrę na krytyków, wreszcie solo - figlarno-liryczną piosenkę "Zwróć mi moje pocałunki" (muzyka Boczkowskiego, słowa Jurandota).

Ws. Orłow ze swobodą prowadził konferensjerkę. Tempo przedstawienia znakomite, przerwy minimalne, kontrasty następujących po sobie numerów maksymalnie wyzyskane, - słowem: świetny wieczór!