W blasku sceny
Tango, które ukształtowało się w początkach XX wieku w Buenos Aires, stolicy Argentyny, niedługo później trafiło do Europy. W Polsce po raz pierwszy publicznie wykonano ten taniec 28 października 1913 roku na scenie warszawskiego Teatru Nowości podczas premiery operetki "Targ na dziewczęta" węgierskiego kompozytora Victora Jacobiego. Przedstawienie reżyserował Ludwik Śliwiński - pisze Piotr Zaborowski w miesięczniku Mówią Wieki.
Wykonawcami było dwoje najpopularniejszych wówczas polskich artystów operetkowych: Lucyna Messal i Józef Redo. W przeddzień premiery "Kurier Poranny" pisał m.in.: Od jutra Messalka z Redem rozpoczną uczyć bawiącą się Warszawę, jak się tańczy taniec tango. Przychodzi on do nas z Paryża, jak wszystkie mody, o kwartał spóźniony... Oczywiście nic na tym nie straciliśmy. Umiejętna reklama, o którą zadbał Śliwiński, zrobiła swoje, toteż w dniu premiery przed kasą Teatru Nowości przy ul. Hipotecznej ustawiła się ogromna kolejka.
Nowy taniec wzbudził duży entuzjazm, również na następne przedstawienia przychodziły tłumy spragnione rozrywki. Tango zrobiło w Warszawie taką furorę, że zaniepokojona policja zabroniła wykonywania tego tańca w miejscach publicznych. Mimo to przedstawienie grano nadal. Jedno z pism opublikowało zdjęcie, na którym Lucyna Messal w długiej białej sukni i Józef Redo w czarnym fraku tańczą przytuleni policzek przy policzku.
Lucyna Messal (1886-1953) - właściwie Mischal - urodziła się w Warszawie. Jeszcze jako uczennica szkoły baletowej została przyjęta do zespołu Warszawskich Teatrów Rządowych. Wkrótce rozpoczęła również studia wokalne i brała lekcje gry scenicznej. Początki kariery nic były łatwe: w 1904 roku jej pierwszy występ w Teatrze Nowości został skrytykowany, przez kilka lat występowała więc tylko w balecie, ucząc się dalej aktorstwa i śpiewu. W 1909 roku wystąpiła w roli Saffi w operetce "Baron cygański". Jest wybornie przygotowana do występów nie tylko w operetce - pisał w "Kurierze Warszawskim" Adam Dobrowolski. - Głos świetnie postawiony świadczy o poważnych studiach. Brzmi dźwięcznie i silnie, oddaje emisję prawidłową, pozwala rozwinąć wszystkie zasoby wokalne. Interpretacja pełna smaku obok gry sympatycznej i żywej. Publiczność ją uwielbiała, panowie zachwycali się jej urodą i gracją, a panie pragnęły ją naśladować. W czasie pierwszej wojny światowej występowała w największych miastach Rosji, a jej pierwszy występ po powrocie do Warszawy w 1918 roku został przyjęty entuzjastycznie. Znowu powierzano jej główne role w operetkach wystawianych w Warszawie. Występowała także w innych miastach, a przez pewien czas prowadziła nawet własny teatr. Nagrała wiele płyt dla wytwórni Syrena Rekord. Podczas niemieckiej okupacji w czasie drugiej wojny światowej, gdy aktorzy bojkotowali oficjalne teatry, prowadziła Bar pod Messalka przy Krakowskim Przedmieściu. Po wojnie występowała w warszawskim Teatrze Nowym.
Józef Redo (1872-1941) studiował w warszawskim konserwatorium, uczył się również malarstwa. Od 1897 roku był solistą warszawskiej operetki i przez lata odtwarzał główne role. Był znakomitym śpiewakiem i tancerzem, a także doskonałym aktorem, a swoje role opracowywał bardzo starannie. Publiczność go uwielbiała, uważano go też za wzór elegancji - podobno od niego panowie uczyli się, jak należy nosić frak. Zagrał w kilku filmach i nagrał wiele płyt.
