Tydzień jak tydzień
Krzesło, fotel, wieszak, biały kitel i zegary, zegary, zegary - to cały komplet rekwizytów sygnalizujących miejsce akcji, tworzących atmosferę w monodramie "Tydzień jak tydzień" przygotowanym przez Barbarę Wałkównę - aktorkę Teatru Nowego.
Od początku wiadomo, że toczyć się będzie walka z czasem. Tydzień pani domu: sprawy rodzinne - od drobiazgów "znów nic przyszyłam haftki do spódnicy", po codzienne pranie, sprzątanie, zakupy, dzieci do przedszkola, z przedszkola i tak wkoło. Tydzień obowiązków zawodowych - pełen drobnych satysfakcji i komplikacji "zdążę z zakończeniem badań, udadzą się?".
Dom praca - sprawy codzienne. Właściwie, powie ktoś, nic nowego... A najtrudniej ponoć mówi się o sprawach oczywistych. Tym większe zadanie miała więc do wykonania Barbara Wałkówna.
Gestem, Intonacją, aktorka skłania widzów do uwierzenia w prawdziwość stworzonej przez siebie postaci. Trudno wręcz nie utożsamiać własnych życiowych doświadczeń z interpretowanymi na scenie. Prostota przekazu bardzo dynamicznego tekstu radzieckiej autorki Natalii Barańskiej, to główny walor monodramu.
Przy tym sprawy oczywiste zostały opowiedziane bez inscenizacyjnych udziwnień.
To zapisać należy na plus dyskretnej, niemalże niezauważalnej, reżyserii Józefa Zbiróga. W efekcie "ustawienie" tekstu wydaje się być wynikiem spontanicznych zachowań aktorki. Sugestywną interpretacją, Wałkówna zdaje się dowodzić: uwierzcie, mówię o swoich i waszych sprawach... Dlatego nie dziwiła reakcja widowni: przytakujące kiwanie głowami, uśmiechy, gdy np. aktorka opowiada o drobnych kłamstwach, którymi wyjaśnia swoje niemal codzienne spóźnienia do pracy.
Prostota, szczerość z jaką Wałkówna przekazuje tekst; wyposażenie bohaterki w dużo właściwego kobiecie ciepła i troskliwości to cechy, które zaważyły na realizacji monodramu. A przy tym potwierdziły fakt, że teatrem może być także "samo życie".
