Lis i winogrona
Sztuka współczesnego pisarza brazylijskiego G.Figuiredo przenosi nas w antyczne czasy - w okresie wspaniałego rozkwitu Grecji do domu filozofa Ksantosa, którego niewolnikiem był sławny bajkopisarz Ezop.
Ezop jest mądry, dowcipny i głęboko ludzki. Swoją mądrością zdobywa serce pięknej tony filozofa Klei, która w mężczyznach dotychczas ceniła tylko urodę. Ezop odrzuca początkowo jej miłość z tej racji, że jest niewolnikiem a przy tym nie stać go na żadną podłość, na postępowanie niezgodne z etyką i sumieniem. Znakomita jest scena pijaństwa; Ksantos podpisuje zobowiązanie że "wypije morze", a po wytrzeźwieniu szuka ratunku u swego mądrego niewolnika Ezopa. Ponad wszystko na świecie Ezop ukochał wolność, ale jego pan nie chce zrezygnować z użytecznego niewolnika.
"Lis i winogrona" - to szlachetna sztuka walki o wolność i godność człowieczą, to sztuka na wskroś aktualna pod pretekstem sztuki historycznej.
Ezop ginie gdyż przenosi śmierć wolnego człowieka nad życie niewolnika. Piękna Klea pragnie opuścić swój wspaniały dom, dobrobyt i pójść z nędzarzem, którego ukochała.
Teatr Narodowy wystawił sztukę bardzo starannie w ślicznych dekoracjach Władysława Daszewskiego, reżyseria Ewy Bonieckiej potrafiła wydobyć lekkość i dowcip tej głęboko filozoficznej komedii. Bardzo dobry był Kazimierz Wichniarz w trudnej roli pozytywnego Ezopa i urocza była Ewa Krasnodębska jako przeżywająca gwałtowną przemianę wewnętrzną Kleo.
W powodzi pesymistycznych sztuk, zalewających nasz repertuar, z radością oglądamy ten głęboko humanistyczny utwór.
