Teatr Praski
"Szczęście Frania", jedna z najpiękniejszych sztuk Perzyńskiego, jest zarazem jedną ze sztuk najlepiej granych w teatrze Praskim. Zasługa to przede wszystkiem p. Małkowskiego, który jako reżyser, umiał nadać sztuce odpowiedni ton i wybornie podmalował tło mieszczańskie, wydobywające odpowiedni nastrój, oraz artystów, którzy stworzyli szereg kapitalnych figur. Pp. Bartoszewska i Bogusińska grały świetnie, a p. Daszewski rolę ojca może zaliczyć do swoich najlepszych ról. Szczery ból i moc wyrazu dramatycznego w grze p. Ordężanki, która ładnie bardzo i naturalnie grała Helę, wzruszyły widzów. Bardzo szczere akcenty miał p. Małkowski w roli Frania, który w ostatnim akcie zagrał silnie scenę z Lipowskim. P. Staszewski dał dobrze zarysowana sylwetkę Otockiego. P. Adwentowiczowa była pełną przesady Langmanową.
Rozpoczyna to, ze wszechmiar udatne widowisko, śliczna pełna poezji jednoaktówka Rydla "Z dobrego serca". Wyreżyserował ją. p. Skarżyński b. starannie, aczkolwiek stworzył nastrój nadto ponury: tło tego pięknego obrazka niekoniecznie musi być namalowane ciemną barwą. Gra wykonawców, w osobach pp. Szczepańskiej, Janowskiego i Skarżyńskiego, który zdobył się na wybitnie szczere i mocne akcenty, bardzo staranna i zajmująca.
