Strajk w teatrze Rozmaitości
Wczoraj miała się odbyć w godzinach rannych pełna próba jeneralna z dekoracjami, oświetleniem i rekwizytami ze sztuki Wroczyńskiego "Dzieje salonu", która grana dziś będzie po raz pierwszy. Ustawiono dekoracje, zrobiono potrzebne przygotowania, ale o godz. 12-ej cały personel techniczny, maszyniści, krawcy i rekwizytorzy opuścili teatr, aby zaznaczyć swą solidarność z manifestacją, urządzoną przez prowodyrów stronnictwa socjalistycznego. Artyści musieli odbywać próbę bez rekwizytów, bez efektów świetlnych, bez technicznej pomocy i sami wnosili na scenę fortepian, potrzebny do akcji. Podobny postępek świadczy o kulturalnem zdziczeniu prowodyrów, kierujących u nas ruchem robotniczym. Przecież nawet w Rosji teatry są otoczone szczególną opieką władz bolszewickich. Zaprzestanie pracy podczas próby jeneralnej - jest poprostu skandalem z punktu widzenia artystycznego. Manifestacja ta byla zupełnie bezużyteczna, nawet z punktu widzenia obrońców ośmiogodzinnego dnia pracy, który zresztą w teatrach europejskich nigdzie nie obowiązuje. Personel techniczny bowiem w teatrze jest czynny głównie przed rozpoczęciem próby i przedstawienia i podczas międzyaktójr. a przeważnie wypoczywa, gdy na scenie pracują artyści. Teatr zresztą nie powinien być terenom agitacji i manewrów partyjnych. Gdy artyści przekładają personelowi technicznemu, że w teatrze nie trzeba robić polityki, alo pracować razem z aktorami dla sztuki i kultury rodzimej, pracownicy tłómaczą się rozkazami, które dyna z góry od kierownictwa związków zawodowych. Ale takie strajki, jak wczorajszy, nie przynoszą żadnej korzyści sprawie robotniczej, natomiast szkodzą bardzo instytucji, która podtrzymuje byt wszystkich pracowników. Działa tu zaślepienie partyjne, terror i groźby niesumiennych agitatorów, wprowadzających zamęt i dezorganizację nawet w dziedzinie sztuki, która winna godzić antagonizmy klasowe i być czynnikiem harmonijnego współżycia. Czy na to niema lekarstwa?
