Miotanie się po scenie
"Głosy" w reż. Marka Kościółka Teatru Krzyk z Maszewa na XVI Festiwalu Malta w Poznaniu. Pisze Natalia Dolata w Głosie Wielkopolskim.
Przedstawienie "Głosy" oparte jest na ostrym krzyku. Sam tytuł spektaklu nie jest tak adekwatny, jak nazwa teatru - zamiast głosów mieliśmy bowiem dużo krzyku na scenie. Jest to krzyk zupełnie niepotrzebny, bo przecież emocje, żal, złość w teatrze można wyrazić innymi sposobami i to właśnie one bardziej trafiają do widza niż zbiorową w dodatku brutalna histerią jaką zafundowali nam młodzi aktorzy - absolwenci Akademii Praktyk Teatralnych w Gardzienicach.
A zapowiadało się całkiem ciekawie. Widzowie zajmowali swe miejsca prawie w zupełnym mroku, przy znikomym świetle zniczy, które trzymały w rękach postacie rozstawiane w różnych częściach sali. Była też klimatyczna muzyka bębniarza oraz szepty. Piątka aktorów wyłoniła się z publiczności i zasiadła na symetrycznie rozstawionych krzesłach frontem do widza Tajemnicza aura rozwiała się jednak wraz z pierwszymi słowami.
Spektakl powstał pod wpływem impulsu, jakim były znane wszystkim wydarzenia w toruńskim liceum - fizyczne i psychiczne znęcanie się nad nauczycielem. Zamiarem autorów "Głosów", była próba zrozumienia i odtworzenia motywów, jakimi kierowali się uczniowie. Poruszone więc zostają tematy zagubienia jednostki ludzkiej w społeczeństwie, poszukiwanie tożsamości, samotność, biedą miłość, sytuacja polityczna kraju, czyli wszystkie najbardziej oczywiste czynniki. Autorzy po prostu posłużyli się schematem i banałem, a to bardzo trudno ograć. Być może stąd te brutalne gesty, zdzieranie gardła aktorów w nieustającym wrzasku, bezradne miotanie się po scenie, niebezpieczne zarówno dla widzów i wykonawców rzucanie krzesłami i wymachiwanie łańcuchem. Zdecydowanie jestem na nie.
