Przetrwać przez musical...
... bardzo śmiałe to twierdzenie, choć zdawałoby się oczywiste, i chociaż Broadway i West End to najlepsze przykłady ten pewnik potwierdzające, to Lublin musi zachwiać to przeświadczenie. O co więc chodzi? Kilka lat temu wyrosły ze studenckiego ruchu, a sprawdzony dobrze na dyrektorowaniu teatrów Andrzej Rozhin, postanowił zaryzykować. Rozhin teatr dramatyczny przystosował do... musicalu, formy tak przez publiczność oczekiwanej zwłaszcza w kontekście absolutnego "dna" własnej Operetki. Rozhin, co postanowił... zrobił. I oto nagle na lubelskiej scenie imienia Osterwy obok sztuk dramatycznych zagościły musicale. Nie wystarczały już Rozhinowi ani "Mandat" Erdmana i "Portret" Mrożka, ani "Momo" Michaela Ende i "Markiza de Sade" Yukio Mishimy, ani nawet Różewiczowskie "Białe małżeństwo", Gombrowiczowska "Iwona, księżniczka Burgunda" czy "Farsę śmierci" Michela de Ghelderode. Rozhin zaryzykował nie tylko musical węgierski "Strych", dzieło naddunajskiej awangardy (autorem muzyki jest Gabor Presser, legenda węgierskiego rocka), nie tylko umuzycznionego przez Zygmunta Koniecznego "Sztukmistrza z Lublina" (świetna propozycja Jana Szurmieja), ale także "Człowieka z La Manchy" Wassermana, Keigha i Dariona. Sukces frekwencyjny przerósł oczekiwania. To było... to. Publiczność do Teatru imienia Osterwy zaczęła walić drzwiami i oknami. W przeddzień premiery nowej muzycznej sztuki, triumfalnie zapisanej na londyńskim West Endzie - "Bracia Krwi" Willy Russella postanowiono Rozhina... zwolnić. Wbrew zdrowemu rozsądkowi i wbrew opiniom całego niemal środowiska. I okazało się, że od tej decyzji - mimo że zachowano wszelkie pozory demokracji - nie ma odwołania. Polityczna opcja nie napotkała oporu nawet w warszawskim ZASP-ie, bardziej wojewódzkim niż... wojewoda. Reportaż Krzysztofa Miklaszewskiego odnotował kolejną paranoidalną decyzję obsady teatru, a dopuszczając do głosu wszystkie strony, nie pozostawia wątpliwości: teatru w Lublinie długie lata nie... będzie.
