Aktorstwo ratuje przedstawienie
"Skok z wysokości" - monodram Krystyny Jandy w Teatrze Polonia w Warszawie. Pisze Janusz R. Kowalczyk w Rzeczpospolitej.
Na małej scenie Teatru Polonia w Warszawie trwa nieustający festiwal Krystyny Jandy - jako inscenizatorki i wykonawczyni.
"Skok z wysokości" Leslie Ayvazian to jej trzeci tu monodram, jakkolwiek "z wielką obsadą". Obok aktorki udział biorą w nim także... widzowie. 26 osób otrzymuje kartki z kwestiami, które na dany znak odczytują, podnosząc się z miejsc. Udany eksperyment artystyczny, a przede wszystkim świetna zabawa.
Bohaterka jest kolejną z "kobiet zawiedzionych" w aktorskim dorobku Jandy. To amerykańska odmiana kury domowej, która obchodzi właśnie 50-lecie urodzin podczas letniego wypoczynku w Grecji. Stoi obok basenowej trampoliny, a syn, mąż, nielubiana teściowa oraz przypadkowi gapie zachęcają ją do skoku w dół.
Problem w tym, że jubilatka cierpi na lęk wysokości, a ponadto całe życie prześladuje ją pech. Podczas poprzednich urlopów wraz rodziną zdążyła zaliczyć: trąbę powietrzną, tornado, trzęsienie ziemi, powódź, plagę szarańczy itp. atrakcje. Tym razem dopadła ich najwyższa temperatura na globie.
Jak to się dzieje, że znerwicowana i mało rozgarnięta bohaterka zyskuje sobie od razu sympatię publiczności, skoro ani sztuka, ani główna rola nie są porywające? Chodzi o to, by ją odpowiednio uwiarygodnić, a to już zasługa warsztatu aktorki. Krystyna Janda radzi sobie bowiem rewelacyjnie, wyciskając ile się da z postaci, która ze swoimi fobiami i kompleksami bywa zarówno irytująca, jak i zabawna. Żałosna, choć wzruszająca. I ludzka - w świecie chaosu i pozornych wartości nie przestaje walczyć o swoją podmiotowość, co jej roli przydaje rysów tragizmu.
Trzeba mieć duży kredyt zaufania u widzów, by tego typu przedsięwzięcie - z ich udziałem - nie spaliło na panewce. Ale nawet wpadki i pomyłki zarówno niektórych uczestników, jak i głównej wykonawczyni nie raziły, tylko wyzwalały śmiech i brawa.
